آرمان شهر زنان

داستان شهر زنان از جمله حکایت های دو منظومه اسکندرنامه فردوسی و نظامی است. در اسکندرنامه فردوسی این شهر، شهر هروم نامیده شده است. ساکنان شهر هروم همه زنان اند . اسکندر که مشتاق سرزمین های تازه است قصد دیدار این شهر را می کند. در طی این داستان ما از چگونگی و چونی حکومت زنان بر این سرزمین آگاه می شویم. پس از فردوسی، نظامی در اسکندرنامه با طول و تفصیل بیشتری به این داستان می پردازد. پادشاه شهر زنان نظامی بانویی نوشابه نام است که خرد و زیبایی جان و تن را با هم جمع آورده است . ماجرای این داستان در شهر بردع یعنی وطن خود نظامی اتفاق می افتد که از این جهت شباهت آن به داستان خسرو و شیرین هم قابل توجه است. چرا که مهین بانو هم حاکم شهر ارمن است و اداره امور این شهر به تمامی در دست زنان است. شیرین شاهزاده ارمنی نیز از جمله این زنان است . شباهت این داستان ها با داستان های اساطیری زنان آمازون که زنانی بوده اند که بر شهر خود حکومت داشته اند و مردان را به سرزمین ایشان راه نبوده است و اینکه ناحیه مستقر ایشان با آنچه نظامی گزارش می کند راست می آید مورد توجه مقاله حاضر قرار می گیرد. دور از انتظار نیست که شاعران بزرگ افسانه سرای تاریخ ایران با در دست داشتن اطلاعاتی که ممکن است از اسکندرنامه های منثور به دست آورده باشند از داستان شهر زنان باخبر شده و آن را به نظم کشیده اند . نکته دیگر اینکه فمینیست های عصر حاضر هم با نوشتن داستان های یوتوپیایی شهر زنان رویکردی دوباره به این آرمان شهر داشته اند.