توصیف مقایسه ای تاثیر سلنیوم و ویتامین E بر زیر جمعیت های لنفوسیتی آسیب دیده از مایکوتوکسین T-2‎

مسمومیت با مایکوتوکسین T-2‎ باعث تغییر نسبت طبیعی برخی از لنفوسیت های خون محیطی موش می شود و مواد آنتی اکسیدان می توانند روند این تغییرات را تحت تاثیر قرار دهند. هدف این مطالعه مقایسه تاثیر دو آنتی اکسیدان معروف، سلنیوم و ویتامین E، بر روند اختلالات زیر جمعیتی ایجاد شده در لنفوسیت ها به دنبال مسمومیت با سم T-2‎ بوده است.
تک دوز سم T-2‎ به مقدار 2 میکروگرم بر کیلوگرم به یک گروه ‎ 5 تایی ‎موش تزریق و در زمان های مختلف پس از تزریق با استفاده از روش فلوسایتومتری لنفوسیت های خون محیطی آنها شمارش شد. سپس سم T-2‎ ، سولفیت سلنیوم یا ویتامین E در دو حالت همزمان و غیرهمزمان (به فاصله 24 ساعت از سم) به چهارگروه جداگانه موش تزریق و پس از 24 ساعت تغییر نسبت برخی از زیر جمعیت های لنفوسیتی‎ ‎در نمونه های خون محیطی مورد بررسی قرار گرفت.
توزیع طبیعی زیر جمعیت های لنفوسیتی مورد مطالعه همگی تحت تاثیر سم T-2‎ قرار گرفت بطوری که پس از دریافت تک دوز تحت کشنده این سم، زیر جمعیت هایCD19+ و CD8+‎ کاهش، و زیرجمعیت CD4+‎ افزایش یافت. دریافت سلنیوم در هر دو حالت همزمان با دریافت سم T-2‎، و یا 24 ساعت زودتر از آن، از کاهش زیرجمعیت CD19+‎ جلوگیری نمود اما ویتامین E در هیچ یک از این دو حالت بر روند کاهش این زیر جمعیت تاثیرگذار نبود. سلنیوم وقتی همزمان با سم تزریق شد از افزایش زیر جمعیتCD4+ بطور کامل جلوگیری نمود اما ویتامین E در این حالت کارائی نداشت. وقتی این دو آنتی اکسیدان 24 ساعت قبل از توکسین دریافت شدند هیچکدام روند افزایش این زیر جمعیت را تحت تاثیر قرار ندادند. دریافت سلنیوم و ویتامین E در هر دو حالت، هنگام مسمومیت و قبل از آن، از کاهش زیرجمعیت CD8+‎ جلوگیری کرد اگرچه سلنیوم در حالت غیر همزمان در مهار این عارضه کارائی کمتری داشت.
کارایی سلنیوم و ویتامین E در رفع عوارض جمعیتی لنفوسیت ها برحسب زمان استفاده و نیز نوع زیرجمعیت آسیب دیده متفاوت است و به نظر می رسد تزریق سلنیوم بلافاصله پس از مسمومیت با سم T-2‎ نسبت به دریافت آن قبل از مسمومیت نتایج بهتری فراهم می کند اما سودمندی ویتامین E وقتی بیشتر است که قبل از مسمومیت دریافت شود.