آیا برای حفاظت سربازان از گزند حشرات در شرایط بحرانی و جنگ های نامتقارن برنامه ای وجود دارد؟ آیا آماده ایم؟

بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی کشورهای حوزه مدیترانه شرقی و از جمله ایران از مهم ترین کانون های بیماری های منتقله به وسیله حشرات و سایر بندپایان در دنیا هستند و با توجه به تنوع ناقلین و بویژه گونه های پشه ها، در معرض خطر انتشار بسیاری از بیماری های آربوویروسی قرار دارند (1). نیروهای نظامی در تمام نقاط دنیا، با توجه به نوع فعالیت و ماموریت خود بیشتر از مردم عادی در معرض گزش حشرات و بیماری های منتقله بوسیله آنها واقع می شوند. ارتش های پیشرفته جهان برای حفاظت از سربازان خود از حشرات، به علوم نوین و تکنیک های پیشرفته مجهز شده اند. ولی متاسفانه نیروهای نظامی ایران تاکنون از تکنیک های مذکور بهره چندانی نبرده اند (2). البته در زمان جنگ تحمیلی نیز علی رغم وجود مشکلات فراوان ناشی از گزش حشرات بویژه در جبهه های جنوب، حداکثر سیستم حفاظت دهی رزمندگان در قبال حشرات، سمپاشی سنگرها و کاربرد کرم دافع سنگر بوده است (3).