پرسش هایی درباره توانایی های خاص انسان

مجله فلسفه نظری در سال 1867 توسط و. ت. هاریس (W. T. Harris) رییس مدرسه ایده باوری آلمانی سنت لوئیس t. Louis)S) تاسیس شد، کار این مدرسه با مدرسه کنکورد (Concord) امرسون (Emerson) و پیروان فلسفه استعلایی (Transcendentalists) ادامه یافت و تا حدودی با آنها پیوند خورد. اگر چه پیرس از هواداران اهداف روحانی و بلند این ایده باوران رمانتیک بود ولی منطق و فهم ایشان را از علوم ضعیف تر از آن یافت که بتواند با کاربرد نمادها، حتی به تفکیکی غیر ضروری و بی روح بین اندیشه فلسفی و اندیشه علمی (یعنی به اصطلاح]تفکیک[عقل ناب از استدلال تجربی) و یا معرفت پیشینی و تفکر تجربی بینجامد. نیاز اصلی، بنیان نهادن منطق بر روابط وجودی یعنی بر نمود واقعیت خارجی بود و این نیاز می توانست با نظریه درست و مناسبی در خصوص کارکرد نمادها تامین شود نه با دستکاری کردن جدلی مفاهیم یا با توسل به شهودهای بدیهی.
در این مقاله، سوال اول به این توانایی نسبت داده شده به [ذهن] اختصاص دارد که [ذهن] می تواند به نحو شهودی تشخیص دهد چه مقدماتی را به عنوان نقاط شروع محض به کار گیرد، مقدماتی که مستقل از دانش قبل از خود می باشند. پیرس در وجود معنایی مطمئن برای دانستن این امر که: «آیا چنین توانایی ما تقدمی برای معرفت، مستقل از تجربه قبلی یا مستقل از استدلال بر مبنای نمادها، داریم یا نه؟» تردید می کند. مثلا مقبولیت قرون وسطایی رساله های ارسطو، که مرجع دانش ما به طبیعت بودند، مانع از مناقشه بر سر مقدمات ارسطو نشد؛ مقدماتی که باید درست تلقی می شدند (مانند این مقدمه که جهان هیچ آغازی ندارد). پیرس بر مبنای تحلیل هوشمندانه از شواهد تاریخی و روان شناختی نتیجه می گیرد که همین سرنوشت در انتظار ادعاهای «تردیدناپذیر» ما درباره تمام حجیت درون نگرانه یا درونی ما است.