پانکراتیت های بالینی و تحت بالینی متعاقب اعمال جراحی اسکولیوزیس و عوامل خطر آن

عارضه ی پانکراتیت علاوه بر اعمال جراحی مجاری صفراوی، پانکراس و بافت های مجاور، به دنبال عمل جراحی اسکولیوزیس نیز مشاهده و شیوع آن 19-16% گزارش شده است. این پژوهش با هدف تعیین شیوع پانکراتیت به دنبال عمل اسکولیوز و عوامل خطر احتمالی بروز آن طراحی و انجام شده است.
در این پژوهش مقطعی تحلیلی، تمامی 50 بیمار مبتلا به اسکلیوزیس جراحی شده در دو بیمارستان تهران (از آذر ماه 1385 تا تیر ماه 1386) بررسی شدند. در همه ی بیماران، پیش از عمل و روز دوم پس از آن، آمیلاز و لییپاز سرم اندازه گیری شد. اضافه بر این، علایم بالینی پانکراتیت، مدت زمان ناشتا بودن پس از عمل، مدت زمان بستری در بیمارستان، مدت زمان انجام عمل، اندازه ی اولیه ی انحنای ستون فقرات و اندازه ی اصلاح آن پس از عمل و اطلاعات دموگرافیک بیمار نیز جمع آوری گردید. درصورت افزایش سه برابر آنزیم های آمیلاز و لیپاز سرمی پانکراتیت تحت بالینی و یا بیوشیمیایی در نظر گرفته شد.
بیست و هفت بیمار (54 درصد) در پی عمل جراحی اسکولیوزیس دچار پانکراتیت شدند. بین سن، جنس، نوع اسکولیوز، نوع عمل جراحی، تصحیح زاویه ی Cobb و مدت عمل جراحی با بروز پانکراتیت ارتباطی مشاهده نشد در حالی که بین حجم خون ریزی با بروز پانکراتیت ارتباط معنی دار بود (P < 0.05).
در پژوهش اخیر شیوع پانکراتیت بیشتر از پژوهش های پیشین بود (54 درصد) که می تواند به علت ایسکمی پانکراس باشد. همچنین، مبتلایان به پانکراتیت در مقایسه با افراد غیرمبتلا، در حین عمل خون ریزی بیشتری داشتند؛ به همین دلیل و نیز هیپوتانسیو آناستازی که برای حفظ فشارخون در حین عمل انجام می گیرد، این بیماران برای ابتلا به ایسکمی مستعد می شوند. این پژوهش نشان داد که بروز پانکراتیت می تواند به عنوان عارضه ی عمل جراحی یک و یا دو مرحله ای اسکلیوز مطرح باشد و از آن جا که ممکن است بر روی بیمار اثرات قابل توجهی داشته باشد، مانیتورینگ بیمار پس از عمل جراحی برای آمیلاز و لیپاز و نیز علایم بالینی پانکراتیت باید برای همه ی بیماران با هرگونه علایم هشدار پانکراتیت بالینی انجام پذیرد.