بن مایه های داستانی بهرام و گلندام صافی سبزواری

منظومه های غنایی یکی از گسترده ترین ساحت های ادبی است. این حوزه بسط یافته شعر تغزلی فارسی و در ادامه شعر غنایی است. آمیختن داستان با شعر و ارائه آن در قالب مثنوی و پدید آمدن شاهکارهایی چون ویس و رامین و منظومه های عاشقانه نظامی این حوزه را رونق بخشید.
بهرام و گلندام یکی از منظومه های غنایی است که در قرن نهم و دهم توسط شاعری به نام امین الدین محمد، متخلص به صافی، از اهالی سبزوار سروده شده است. این منظومه در برخی منابع به شمس الدین کاتبی نیشابوری منسوب است. در این مقاله، ضمن رد این انتساب، منظومه و سراینده آن معرفی می شود، پس از گزارش داستان، به اجمال بن مایه های داستانی آن مورد بررسی قرار می گیرد.
هدف از این مقاله معرفی یکی از منظومه های معروف نزد مردم، و معطوف داشتن توجه خوانندگان به ارزش های داستانی آن است.