سنجش میزان آمادگی سازمانی موسسات آموزش عالی در اجرای مدیریت ارتباط با دانشجو: مورد کاوی دانشگاه تهران

امروزه، محیط آموزش عالی به شدت رقابتی شده و انتظارات دانشجویان از مراکز آموزشی نیز افزایش یافته است. به همین دلیل، بسیاری از مفاهیمی که مدتهاست در دنیای کسب و کار به کار گرفته شده، مورد توجه مدیران و مسئولان دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی قرار گرفته اند. همان گونه که مؤسسات تجاری به مشتری محوری و ارتقای رضایت و وفاداری خود همت گمارده اند، این مفاهیم در دنیای آموزشی هم متناسب سازی شده است و به کار می رود. یکی از این مفاهیم کاربردی کسب و کار که می تواند در محیط آموزش عالی استفاده شود، مدیریت ارتباط با مشتری است که چنین نگاه مشتری مآبانه به دانشجویان با عنوان مدیریت ارتباط با دانشجو تلقی می شود. این نظام نیز همچون نظام مدیریت ارتباط با مشتری نیاز به الزامات و پیش نیازهایی دارد که در صورت آماده نبودن دانشگاه در این زمینه ها و ابعاد خطرپذیری اجرایی افزایش می یابد و تحقق اهداف طرح را به تاخیر می اندازد. در این مقاله سعی شده است تا مدل جامعی ارائه شود که بتواند به خوبی آمادگی دانشگاه ها را برای اقدام و مبادرت به اجرای چنین طرحی بسنجد و با اقدامات پیشنهادی خطرپذیری های ناشی از طرح را - که در دنیای کسب و کار رقم بالایی است- کاهش دهد. بدین منظور، ابتدا با مطالعه ادبیات موضوع عوامل حیاتی موفقیت این طرحها شناسایی و سپس، این عوامل اولویت بندی و وزندهی شده اند و در نهایت، براساس پرسشنامه ای که باتوجه به این سنجه ها تنظیم شده، آمادگی دانشگاه تهران در این زمینه ارزیابی شده است.