عموم مردم درباره اصلاح خدمات بهداشتی در بنگلادش چگونه فکر می کنند؟ سه نظر خواهی ملی در سالهای 2003-1999

دولت بنگلادش تحت حمایت شرکای خود در امرتوسعه، طی سالهای 1998 تا 2003، اصلاحات جامعی در زمینه خدمات بهداشتی به انجام رسانید که هدف آن ارائه خدماتی بود که جوابگوی نیازهای عموم باشد، نظیر: برنامه بخش جمعیت و بهداشت. آنها به منظور ارزیابی برنامه بخش جمعیت و بهداشت، از عموم مردم مجموعه ای نظرخواهی انجام دادند. این مقاله از یافته های این نظرخواهی جهت بررسی تغییرنظر مردم، بکارگیری و تجربه خدمات بهداشتی در مدت این برنامه بهره می گیرد.
ما سه نظرخواهی (2003 و 2000، 1999) با الگویی که به طور اتفاقی و تصادفی دسته بندی شده بود از خانواده های 217منطقه روستایی و 30منطقه شهری انجام دادیم. هر منطقه 100 تا 120 خانوار مجاوررا در بر می گرفت. هر نظرخواهی مصاحبه هایی با 25000 پاسخ دهنده و مدیران خدمات بهداشتی که خدمات خود را به این مناطق ارائه می کردند و گروه های متمرکزی که بر مبنای جنسیت (مذکر و مؤنث بودن) دسته بندی شده بودند، در هر منطقه را شامل می شد. ما به بررسی موارد زیر پرداختیم: ارزیابی خانواده ها از خدمات بهداشتی دولتی، گزارش های استفاده ازخدمات در ماه گذشته، نیازهایی که در جهت مراقبتهای بهداشتی بر آورده نشده، گزارش کاربران از زمانهای انتظار، پرداخت ها، توجیه شرایط، دسترسی به داروهای تجویز شده و رضایت از ارائه دهندگان خدمات.
ارزیابی عموم از خدمات بهداشتی دولتی از "خوب" از 37 درصد به 10 درصد و بخشی که از خدمات درمانی دولتی استفاده می کردند از 13 درصد به 10 درصد افت داشته است.
نیازهایی که مرتفع نشده از 3 درصد به 9 درصد افزایش یافته است. بخش ویزیت ها از امکانات دولتی از 17 درصد به 13 درصد کاهش داشته درحالیکه سهم بخش پزشکان فاقد صلاحیت از 52 درصد به 60 درصد افزایش داشته است. رضایت ازرفتار ارائه دهندگان خدمات از 66 درصد به 56 درصد افت داشته است. زمانی رضایت کاربران بیشتر جلب می شد که زمانهای انتظار کوتاه تر می شد، دسترسی به نسخه های تجویز شده آسان بود و افراد، توجیهی از شرایط خود دریافت می کردند.
خدمات به رغم افزایش سرمایه گذاری ها از موضع قبلی خود عدول کرده است و عموم مردم در حال حاضر پزشکان فاقد صلاحیت را به خدمات دولتی ترجیح می دهند. نظر عموم مردم دررابطه با خدمات بهداشتی دولتی نسبت به گذشته تغییر ناخوشایندی داشته و اصلاحات به طور خاص به فقیرترین افراد کمک نکرده است. در صورتی که پزشکان دولتی تعامل خود را با بیماران بهبود می بخشیدند و زمانهای انتظار با مدیریت بهتر امکانات، کاهش می یافت، رضایت کاربران بیشتر جلب می شد.