ارزیابی وضعیت آنتی اکسیدانی و شاخص های استرس اکسیداتیو در بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس نوع دو

در بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس خطر پیشرفت ضایعات عروقی وجود دارد که یکی از عوامل بسیار مهم و موثر در اتیولوژی آن را صدمات اکسیداتیو ناشی از رادیکال های آزاد و گونه های فعال اکسیژن می دانند و تقویت سیستم دفاع آنتی اکسیدانی در این بیماران می تواند تا حدودی مانع از ایجاد وپیشرفت این عوارض گردد.
در این مطالعه به منظور ارزیابی استرس اکسیداتیو در بیماران دیابتی نوع دو (30 نفر) و مقایسه آن با افراد شاهد (28 نفر) قدرت آنتی اکسیدانی تام پلاسما با روش FRAP، مالون دی آلدئید به عنوان فراورده نهایی پراکسیداسیون لیپیدها با روش HPLC، گروه های کربونیل و گروه های تیول به عنوان شاخص هایی از اکسیداسیون پروتئین ها، ویتامین های E، C، و نسبت ویتامین E به کلسترول اندازه گیری گردیدند. علاوه بر آن مجموعه ای از پارامترهای بیوشیمیایی دیگر نظیر قندخون، هموگلوبین گلیکوزیله، کلسترول، تری گلیسیرید، HDL-C، LDL-C، بیلی روبین و اسیداوریک مورد آزمایش قرار گرفتند.
نتایج نشان می دهد که در بیماران دیابتی، میزان مالون دی آلدئید به عنوان شاخصی از پراکسیداسیون لیپیدها، نسبت به افراد شاهد افزایش می یابد (005/0P<). از بین شاخص های اکسیداسیون پروتئین ها، تغییر معنی داری در میزان گروه های کربونیل مشاهده نشد، ولی میزان گروه های تیول در بیماران دیابتی کاهش معنی داری داشت (02/0P<). مقادیر ویتامین E و C نیز در پلاسمای بیماران دیابتی نسبت به افراد شاهد تغییر چندانی نداشت، اگرچه نسبت ویتامین E به کلسترول تام در این بیماران کاهش نشان می داد (05/0P<). قدرت آنتی اکسیدان تام پلاسما در دو گروه تغییر معنی داری نداشت. در بین آزمایش های بیوشیمیایی انجام شده، سطح گلوکز خون، هموگلوبین گلیکوزیله، کلسترول تام، تری گلیسیرید و LDL-C در بیماران دیابتی نوع دو افزایش معنی داری داشت و مقدار HDL-C کاهش نشان می داد.
نتایج حاصل بخصوص افزایش پراکسیداسیون لیپیدها ایجاد استرس اکسیداتیو را در بیماری دیابت ملیتوس تایید می کند. بنابراین ارزیابی این وضعیت و اتخاذ شیوه های درمانی مناسب در جهت تقویت دفاع آنتی اکسیدانی می تواند موثر باشد.