ارتباط سندرم پاهای بی قرار در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه با سطح فریتین، آهن وهموگلوبین سرم

سندرم پاهای بیقرار(Restless Legs Synedrome، RLS) اختلالی است که درآن فرد احساس ناخوشایند به ویژه شبها در اندامها و نیاز به حرکت پاها دارد. این حالت با استراحت و در شبها بدتر می شود. هدف از این مطالعه بررسی سندرم پاهای بی قرار در بیماران نارسائی مزمن کلیه و ارتباط آن با عوامل احتمالی دخیل در آن.
194 بیمار، 116 مرد و 78 زن با نارسایی مزمن کلیه انتخاب شدند که ازاین تعداد 156 نفرتحت همودیالیز و 38 نفر تحت درمان طبی بدون همودیالیز با سرعت فیلتراسیون گلومرولی کمتر از50 بودند. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه براساس معیار انجمن بین المللی بررسی سندرم پاهای بیقرار و اسکرین کردن شدت خواب آلودگی روزانه بیماران براساس معیار Epworth Sleepiness Scale تعدیل شده، بوده است.
بین میانگین سطح هموگلوبین (g/dl 31 /0 ± 1/10و g/dl 18/0 ± 7/9 با 288/0= P)، آهن (6/6 ± 3/74 و6 /3 ± 2/72 با 75/0 = P) و فریتین (138 ± 8/519 و4/97 ± 684 با 34/0 = P) در دو گروه بیماران با نارسایی مزمن کلیه با و بدون سندرم پاهای بیقرار اختلاف معنی داری وجود نداشت. بین مدت زمان دیالیز دربیمارن دیالیزی و وجود سندرم پاهای بیقرار(7/6 ±51 ماه و 5/2 ± 34 ماه با 025/0 = P<) اختلاف معنی دار مثبت وجود داشت. بین سندرم پاهای بیقرار و شدت خواب آلودگی روزانه بیماران اختلاف معنی داری وجود دارد (7/0±79/5 و32/0± 95/2 با001/0P<).
برخلاف جمعیت عادی در بیماران با نارسایی مزمن کلیه وجود سندرم پاهای بیقرار ارتباطی با سطح سرمی فریتین، میزان آنمی وآهن سرم ندارد. خواب آلودگی روزانه در بیماران با نارسایی مزمن کلیه مبتلا به سندرم پاهای بیقرار بطور معنی داری بیشتر از افراد بدون سندرم پاهای بیقرار است.