بررسی بتا دو میکروگلوبولین ادراری بعنوان شاخص آسیب کلیوی پس از انجام سنگ شکنی ورا جلدی کلیه

سنگ شکنی وراجلدی(Percutaneous nephrolithotripsy، PCNL) یکی از درمانهای کمتر تهاجمی سنگهای ادراری است که در آن مستقیما از طریق جلد وارد کلیه و لگنچه شده سنگ شکسته و خارج می شود.علی رغم اینکه نتایج مربوط به تخلیه سنگ در این روش بسیار عالی و بیش از 90% می باشد، عوارض نامحسوس آن روی کلیه بسیار کم مطالعه شده است. اندازه گیری آنزیم های ادراری و پروتئینهای اختصاصی از جمله تستهای غیر تهاجمی و در دسترس برای ارزیابی میزان آسیبهای کلیوی می باشد. هدف این مطالعه ارزیابی اثرات کوتاه مدت سنگ شکنی وراجلدی روی کارکرد کلیه با استفاده از اندازه گیری بتادومیکروگلوبولین (MG Beta 2 microglobulin،) ادراری می باشد این ماده پروتئینی است که افزایش آن مارکر ی برای آسیب توبولهای کلیوی می باشد.
تعداد 20 بیمار تحت سنگ شکنی وراجلدی و 18 بیماربعد واریکوسلکتومی بعنوان گروه شاهد در این مطالعه وارد شدند. نمونه های ادراری در روزهای قبل و 24 ساعت بعد و روز سوم و هفتم و چهاردهم در هر دو گروه برای اندازه گیری بتادومیکروگلوبولین جمع آوری شد. در بیماران تحت سنگ شکنی وراجلدی مدت زمان سنگ شکنی و اندازه سنگ براساس عکس ساده از پرونده بیماران استخراج شده و روند افزایش و کاهش بتادومیکروگلوبولین و ارتباط آن با اندازه سنگ و طول زمان سنگ شکنی وراجلدی بررسی گردید.
سنگ شکنی وراجلدی و واریکوسلکتومی بدون عارضه خاصی انجام شده بود. افزایش چشمگیر بتادومیکروگلوبولین ادراری در دوره اول بعد از سنگ شکنی وراجلدی تا روز سوم وجود داشت اما بعد از روز هفتم کاهش یافت. ارتباطی بین افزایش بتادومیکروگلوبولین با طول زمان سنگ شکنی وراجلدی و سایز سنگ وجود نداشت (به ترتیب: 983/0 = P، 165/0 = P). در تمام آزمایشات بیماران واریکوسلکتومی شده بتادومیکروگلوبولین ادراری در حدود صفر بود.
نتایج این مطالعه نشان داد که اگرچه آسیب توبولار گذرا بود از سنگ شکنی وراجلدی وجود دارد اما این پروسه به نظر سالم می رسد و آسیب ایجاد شده درکارکرد کلیه در طول مدت بررسی به صورت گذرا بود.