بررسی ویژگی های بالینی و پاراکلینیک استئومیلیت مزمن در جانبازان مراجعه کننده به بیمارستان ساسان در سال 1387 - 1385

بیماری استئومیلیت مزمن، یک عفونت استخوان است که بیش از همه توسط باکتری های پیوژن و مایکوباکتری ها ایجاد می شود. این بیماری دارای خصوصیات مهمی چون سیر بالینی طولانی مدت، دوره های طولانی مدت خاموشی، موارد عود مکرر و عوارض جدی می باشد که درمان بیماری را بسیار مشکل می نماید و از لحاظ اقتصادی هزینه زیادی را در بر می گیرد، نظر به آنکه تعداد زیادی از جانبازان جنگ تحمیلی از عفونت مزمن استخونی رنج می برند، هدف از این مطالعه بررسی تظاهرات بالینی و پاراکلینیک جانبازان جنگ تحمیلی مبتلا به استئومیلیت مزمن می باشد.
در این مطالعه که به روش مقطعی صورت پذیرفت، 40 نفر از جانبازان جنگ تحمیلی که با تشخیص قطعی استئومیلیت مزمن در بیمارستان ساسان در طی سال های 1387 – 1385 بستری بودند مورد بررسی قرار گرفتند. جهت ثبت اطلاعات از فرم جمع آوری اطلاعات استفاده گردید که در آن مشخصات دموگرافیک، علایم کلینیکی و یافته های پاراکلینیک بهمراه سوابق بیماری های زمینه ای همراه ثبت گردید. کلیه اطلاعات توسط نرم افزار spss (نسخه14) آنالیز گردید. جهت بررسی رابطه بین سرعت سدیمانتاسیون گلبول قرمز(ESR) قبل از درمان و نتیجه کشت از تست آماری مجذور کای استفاده گردید.
از 40 جانباز مورد مطالعه همگی مرد بوده و میانگین سنی آنان (X ± S.D) 28/6 ± 78/42 سال می باشد. میانگین مدت زمان ابتلا به استئومیلیت مزمن 31/7 ± 80/18 سال می باشد. شایعترین علائم بالینی را ترشح چرکی (90%) و درد (10%) تشکیل می دادند. شایعترین محل درگیری استخوان تیبیا (45%) بود و بعد از آن استخوان فمور (25%) در درجه بعدی قرار داشت. از لحاظ بیماری های زمینه ای 15% از بیماران دیابتی و 40 % بیماران سیگاری بودند. آنمی در 5/72% از موارد مشاهده گردید. ESR بالای 20 در ساعت اول، در50% از بیماران دیده شد. همچنین ارتباط آماری معنی داری بین ESR قبل از درمان و نتیجه کشت در این بیماران یافت نشد (24/0 p=).
5/67 % از بیماران دارای کشت مثبت بودند که شایعترین ارگانیسم جدا شده استافیلوکوک اورئوس(9/51%) بود و اشرشیاکلی (3/33%)، سودوموناس آئروژینوزا (4/7%) و گونه های کلبسیلا (4/7%) ارگانیسم های بعدی را تشکیل می دادند.
با توجه به یافته های این مطالعه، شایعترین علامت بالینی استئومیلیت مزمن، ترشح چرکی در محل زخم و عمدتا«در استخوان های بلند می باشد. آنمی بعنوان یک عارضه شایع در این بیماران مطرح می باشد. همچنین، شایعترین باکتری های رشد کرده در این بیماران استافیلوکوک اورئوس و اشرشیاکلی می باشند که می توان جهت تعیین بهترین پوشش آنتی بیوتیکی در درمان های تجربی(Empiric) استفاده نمود.