تحلیلی فقهی بر ماهیت زنا

فقهاء زنا را به ایلاج در فرج تعبیر نموده اند. مشهور ایشان منظور از فرج را، مطلق آن و اعم از قبل و دبر دانسته اند؛ در مقابل نظریه ای به شواذی از فقها منسوب است که معتقدند صرفا دخول در قبل محقق عنوان زناست و ایلاج در غیر آن مصداق ایلاج در فرج نیست. نگارنده با بررسی ادله این دو قول معتقد است مختار در مسئله به تبیین این نکته منوط است که ما زنا را از موضوعات شرعی و از تاسیسات شارع بدانیم بدین معنا که قیود و شروط محقق ماهیت زنا را شارع تبیین نموده است که در این صورت و در فرض استظهار از ادله شرعی به نظر می رسد قول شاذ خالی از قوت نیست و ادله ثبوت زنا منصرف از اثبات این ماهیت در فرض ایلاج در دبرند و اگر زنا را از موضوعات عرفی بدانیم که تبیین مفهوم و تشخیص مصداق آن به عرف واگذار شده است شاید بتوان ادعا نمود متبادر عرفی از لفظ زنا مطلق دخول در فرج است و قول به تعمیم قرابت بیشتری به واقع دارد اگر چه در همین فرض، ادعای انصراف زنا به صرف ایلاج در قبل بی وجه نخواهد بود.