کلونیزاسیون روده ای انتروکوک مقاوم به وانکومایسین در بخش های داخلی در مقایسه با بخش های جراحی در بیمارستان نمازی شیراز

انتروکوک ها اولین ارگانیسم هایی بودند که به وانکومایسین مقاومت پیدا کردند. انتروکوک ها در سال های اخیر، مقاومت به آنتی بیوتیک های متعدد را نشان داده اند که وانکومایسین یکی از آخرین ترکیبات در دسترس می باشد. عوامل خطر کلونیزاسیون انتروکوک مقاوم به وانکومایسین شامل عوامل مربوط به بیمار از جمله بیماری های زمینه ای و عوامل مربوط به بیمارستان، مثل مدت بستری و نوع اقدامات درمانی و مصرف آنتی بیوتیک ها می باشد. در این مطالعه بخش داخلی با جراحی از نظر شیوع و عوامل خطر کلونیزاسیون روده ای انتروکوک مقاوم به وانکومایسین در یک مطالعه مورد شاهدی لانه گزیده (Nested case- contrl) مورد مقایسه قرار گرفت.
در هفت بخش داخلی (370 نفر) و پنج بخش جراحی (143 نفر) از بیماران بستری با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، هر پنج روز یک بار تا زمان ترخیص، نمونه سواب رکتال تهیه شد. در مدت مطالعه 750 نمونه سواب رکتال با شرایط استریل تهیه گردید. سپس با روش disk diffusion انتروکوک ها شناسایی و بدنبال آن مقاومت به وانکومایسین با روش رقیق سازی حداقل غلظت مهاری این نتایج تایید شد. با استفاده از آزمون مجذور کای و آزمون t تجزیه و تحلیل آماری انجام شد. در این مطالعه، سطح معنی داری 05/0p< بود.
از مجموع 513 نفر بیمار بستری شده در مدت مطالعه، 76 نفر (15 درصد) توسط انتروکوک مقاوم به وانکومایسین و 40 نفر به وسیله انتروکوک حساس به وانکومایسین کلونیزه شدند. این درصد برای بخش های داخلی، 1/18 درصد و در مورد بخش های جراحی بسیار کمتر، 3/6 درصد بود. در بخشهای جراحی، شیوع VRE با عاقبت بالینی بیمار و انجام جراحی ماژور ارتباط داشت. ولی در بخش های داخلی بین شیوع VRE با طول مدت بستری، وجود بیماری زمینه ای، نارسایی کلیه و انجام دیالیز، تعداد آنتی بیوتیک مصرفی و مدت زمان مصرف داروها رابطه معنی دار وجود داشت.
در این مطالعه کلونیزاسیون روده ای انتروکوک مقاوم به وانکومایسین در بخشهای داخلی حدود سه برابر بخش های جراحی بود و این نتیجه به ویژه در بخش های داخلی با توجه به زمان اقامت بیشتر بیماران و مصرف بیشتر داروها و به مدت طولانی تر و همچنین وجود بیماری های زمینه ای در بیماران داخلی، ضرورت اجرای استراتژی کنترل عفونت مربوط بهVRE را نشان می دهد