بررسی تاثیر خودآگاهی بر اختلالات روابط بین فردی دانشجویان

یافته های پژوهشی، وجود روابطی بین اجزای خودآگاهی، با اختلالات شخصیتی را نشان می دهند. افزون بر این کاستی های مزمن در روابط بین فردی را، پیش زمینه ی اختلالات شخصیتی خوانده اند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر خودآگاهی برجنبه های متفاوتی از اختلالات بین فردی دانشجویان بود. به این منظور، 334 دانشجو (197 زن و 137 مرد) از دانشکده های علوم تربیتی و روان شناسی، علوم انسانی، مهندسی، کشاورزی و علوم دانشگاه شیراز، به عنوان گروه نمونه برگزیده شدند. خودآگاهی به وسیله ی «مقیاس خودآگاهی» (SCS) مورد سنجش قرار گرفت. این مقیاس خود سنجی، شامل 24 گویه و سه مؤلفه عبارت از خودآگاهی خصوصی، خودآگاهی عمومی و اضطراب اجتماعی است. اختلالات روابط بین فردی، از طریق «پرسش نامه مشکلات بین فردی» (IIP) اندازه گیری شد. این پرسش نامه، متشکل از 45 گویه و 5 مؤلفه، عبارت از حساسیت بین فردی، دو سوگرایی بین فردی، پرخاشگری، نیاز به تایید اجتماعی و نبود جامعه پذیری است. در پژوهش حاضر، اعتبار و پایایی دو مقیاس یاد شده برای نخستین بار در فرهنگ ایرانی احراز شد. یافته ها در کلاس های آزمودنی های تحقیق و به شیوه ی گروهی انجام شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق تحلیل رگرسیون چند متغیره صورت گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش، نشان داد که خودآگاهی شخصی هیچ یک از مؤلفه های اختلالات روابط بین فردی را پیش بینی نمی کند. خودآگاهی عمومی رابطه ای مثبت با حساسیت بین فردی و نیاز به تایید اجتماعی داشت و افزایش اضطراب اجتماعی با فزونی تمامی مؤلفه های اختلالات روابط بین فردی همراه بود. این نتایج با توجه به یافته های مطالعات پیشین مورد بحث قرار گرفت و از کاربردهای مشاوره ای آن سخن به میان آمد.