نظریه گفتگوی تمدن ها و حقوق بین الملل

نظریه گفتگوی تمدن ها، نظریه ای سیاسی راجع به رو ابط بین المللی است که ازسوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیز مورد حمایت واقع شده است. دو محور سازنده این نظریه یعنی شناسایی تنوع فرهنگی و ضرو رت مدارا و بردباری بین تمدن ها،راه را برای گفتگوو تعامل بین تمدن ها و شکل گیری یک نظام جدید جهانی هموار می نماید. با امعان نظر درمنابع حقوق بین الملل از جمله معاهدات و نیز قطعنامه های سازمان های بین المللی، این نظریه از ابعاد حقوقی نیز قابل مطالعه و بررسی است. دو عنصر «تنوع فرهنگی» و «مدارا» از مفاهیمی هستند که در منابع حقوق بین الملل از آنها سخن رفته است و جنبه های حقوقی این نظریه را تشکیل می دهند. همچنین این نظریه در جهت تحقق مهم ترین هدف حقوق بین الملل که تامین صلح وامنیت بین المللی مبتنی بر عدالت، مشارکت همگانی می باشد، طرح شده است. از جهت دیگر، طرح این نظریه در تقابل با نظریه «برخورد تمدن ها» بر اهمیت آن افزوده است. نظریه برخورد تمدن ها در تعارض با حقوق بین الملل موجود که مبتنی بر همکاری بین دولتها است می باشد و جهان را به سوی اعمال قدرت نظامی سازمان یافته، گسترش خشونت وجنگ سوق می دهد. گفتگوی تمدن ها زمینه دستیابی، تفاهم بر ارزشهای مشترک و جهانی را فراهم می نماید. این ارزشها می تواند در اموری چون حقوق بشر، ارزشهای معنوی والهی بشریت، کاهش تنش واستقرار صلح جهانی شکل بگیرد.