اهمیت شعر حاصل از تجربه در دوره های مختلف ادبی در قرن 18 و 19

شعر حاصل از تجربه شعری است در مقام خاطرهای شاعرانه و به مقولهای از سرایندگی گفته می شود که انگیزه آن بازگو کردن سرگذشت و تجربه منتهی تجربه گر، و واکنش او در قبال رویدادی است که شاعر به شخصه با آن درگیر بوده است.. همه امکانات و ابزارهای سازنده شعر، مانند وزن، قافیه، موسیقی کلام، ترجیعبند و تصویرپردازی به تجربه شاعر جان می بخشند و به احساساتی که وی در هنگام تجربه رویداد داشته است، تازگی و عمق می دهند و همه این موارد انتقال محسوسات شاعر را به خواننده امکانپذیر می سازد. شرط دریافت چنین احساسهایی از شعر، برقراری رابطه ای مستقیم میان انسان و جهان است، رابطه ای که امکان دریافت و تجزیه جهان را برای ما فراهم می سازد. از این رو، اوج شعر حاصل از تجربه و یا بداهه گویانه را در مکتب طوفان و طغیان، کلاسیک و رمانتیسم می یابیم. زیرا که موضوع کانونی این مکتب ها انسان و رابطه وی با جهان خارج است. موضوعات و بن مایه های عمده شعر حاصل از تجربه عبارتند از عشق در مقام حس زمینه ساز، گذار از خویشتن، خانواده و نقش محوری مادر، فروپاشی هویت.