اثر بستن چشم بر حدت بینایی، حساسیت کنتراست و دید عمیق در تنبلی چشم

تعیین اثر بستن چشم سالم بر حدت بینایی، حساسیت کنتراست و دید عمق در کودکان دبستانی مبتلا به تنبلی چشم.
روش پژوهش: کودکان مبتلا به تنبلی چشم از مدارس ابتدایی ناحیه 2 شهر مشهد، به وسیله برنامه غربالگری تنبلی چشم شناسایی شدند و جهت درمان، به درمانگاه بینایی سنجی دانشگاه علوم پزشکی مشهد دعوت شدند. پس از آگاهی والدین از روند درمان و اخذ رضایت نامه، معاینات چشم پزشکی شامل حدت بینایی، بررسی سگمان قدامی و خلفی چشم با استفاده از اسلیت لمپ و افتالوسکوپ، اندازه گیری عیب انکساری و رفرکشن سابجکتیو انجام شدند. سپس بهترین دید اصلاح شده (BCVA) با استفاده از تابلوی اسنلن E، حساسیت کنتراست با چارت کمبریج و دید عمق با استفاده از آزمون تیتموس اندازه گیری شد. درمان، عبارت از بستن چشم سالم بود. همه سنجش های فوق، 2 هفته، یک ماه و 2 ماه بعد از اولین معاینه، دوباره تکرار شدند.
از میان 1947 کودک بررسی شده، 289 نفر (8/14 درصد) دچار تنبلی چشم بودند که از این میان، 62 نفر به عنوان نمونه نهایی مطالعه شدند. قبل از درمان، 8/25 درصد کودکان BCVA کم تر از 10/3 در چشم مبتلا داشتند که پس از گذشت 2 ماه از درمان، حداقل دید افراد تحت مطالعه به 10/3 رسید. میانگین BCVA چشم های مبتلا قبل از مداخله 26/0±53/0 (لوگمار) بود که 2 ماه پس از درمان به 23/0±24/0 لوگمار رسید (001/0

نتیجه گیری

حساسیت کنتراست دستگاه بینایی نسبت به تغییرات عملکرد بینایی، حساس تر از حدت بینایی است و با بستن چشم سالم در درمان تنبلی چشم، تغییرات حساسیت کنتراست محسوس تر از حدت بینایی است. بنابراین برای ارزیابی تغییرات عملکرد بینایی که با اندازه گیری حدت بینایی قابل تشخیص نیستند؛ آزمایش حساسیت کنتراست این تغییرات را نشان خواهد.