قدرت تشخیصی رادیوگرافی های معمولی و دیجیتال سابترکشن در شناسایی ضایعات پری اپیکال

ضایعه ناحیه پری اپیکال دندان یک مساله بالینی است که اغلب در کشف و تشخیص آن مشکلاتی وجود دارد. با توجه به اینکه تشخیص ضایعه پری اپیکال براساس مشاهده ناحیه رادیولوسنسی در ناحیه پری اپیکال دندان می باشد، بنابراین در تشخیص ضایعه پری اپیکال، بررسی رادیوگرافی از اهمیت بسیاری برخوردار است. هدف از این مطالعه، تعیین ارزش تشخیصی رادیوگرافی معمولی و رادیوگرافی دیجیتال سابترکشن در تشخیص ضایعات پری اپیکال دندان در شرایط invitro بود.
موارد و در این مطالعه تشخیصی، 15 عدد دندان فاقد ضایعه پری اپیکال از 7 نیمه مندیبل انسانی تهیه شدند. پس از برداشتن کورتکس باکال، ضایعه پری اپیکال، در اطراف آپکس هر دندان، ایجاد شد. از هر نمونه در 4 مرحله، قبل از ایجاد ضایعه و بعد از ایجاد ضایعه در استخوان اسفنجی با استفاده از فرزهای شماره 2 و 6 و 10 رادیوگرافی معمولی و دیجیتال تهیه شد. سپس هریک از تصاویر دیجیتال تهیه شده در مرحله دوم و سوم و چهارم از رادیوگرافی اولیه، سابترکت شدند. میزان توافق بین دو روش توسط شاخص کاپا سنجیده شد.
متوسط حساسیت مشاهده گرها در رادیوگرافی معمولی در ضایعات ایجاد شده با فرز شماره 2، 6، 10 به ترتیب 5/34%، 7/54%، و 9/92% بود که با رادیوگرافی دیجیتال سابترکشن به 4/71%، 2/95% و 100% افزایش پیدا کرد.
به نظر می رسد تکنیک دیجیتال سابترکشن به طور محسوسی حساسیت تشخیصی را در ضایعات پری اپیکال کم عمق و متوسط افزایش می دهد و علاوه بر این با افزایش پایایی مشاهده گر نیز همراه است