شیوه آموزش دکترای تخصصی (PhD) در رشته های علوم پزشکی ایران و کارکرد آموزش مبتنی بر پژوهش

هدف اصلی ما از این تحقیق بررسی وضعیت آموزش دانشجویان در مقطع دکترای تخصصی در کشور، مقایسه آن با مدل های آموزشی در کشورهای پیشرفته و همچنین شناسایی جایگاه آموزش مبتنی بر پژوهش (research based) بود.
در یک مطالعه کیفی، نقطه نظرات کارشناسی افرادی که در خارج از کشور تحصیل و در تربیت دانشجویان تحصیلات تکمیلی در داخل کشور نقش فعال داشتند به صورت نظام مند جمع آوری و تحلیل شد. ابتدا چارچوب مفهومی موضوع بر اساس نتایج جلسات بارش افکار و بحث های عمیق روی موضوع ترسیم و سپس در قالب مصاحبه های نیمه ساختاریافته، مزایا و معایب سیستم جاری بررسی و راهکارهای اصلاحی دسته بندی و تحلیل شدند.
گزینش متمرکز دانشجو، توجه ناکافی به فرامهارت های جنبی مانند زبان انگلیسی، ارتباط ضعیف با صنعت و مشکلات موجود در هدایت دانشجویان توسط اساتید راهنما بزرگ ترین چالش های تربیت دانشجویان در نظام موجود دانسته و بیان شد که احتمالا آموزش مبتنی بر پژوهش می تواند به برخی از نیازهای جدید در توسعه علمی کشور پاسخ داده، امکان استفاده بیشتر از ظرفیت های کشور را فراهم نموده و دانش آموختگانی متبحر برای فعالیت حرفه ای در بخش های غیردانشگاهی تربیت نماید.
بر این اساس به نظر می رسد ضمن حفظ مزایای سیستم آموزشی موجود، زمان آن فرا رسیده تا مشابه سایر کشورها مدل های مختلف تربیت دانشجو در مقاطع تحصیلات تکمیلی استفاده شده و با بازنگری در کوریکولوم های آموزشی سعی گردد هدفمند و با درایت اشکالات احتمالی را رفع و به تربیت افرادی همت گماشت که نیازهای توسعه کشور را در راستای چشم انداز بیست ساله فراهم می کنند.