فاکتورهای موثر بر پیش آگهی بیماری پمفیگوس ولگاریس: مطالعه روی 119 بیمار

از زمان معرفی استروئیدهای سیستمیک، پیش آگهی بیماران مبتلا به پمفیگوس به طور قابل ملاحظه ای بهبود یافت. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تظاهرات بالینی اولیه بیماری پمفیگوس ولگاریس (پیش از شروع درمان) بر پیش آگهی نهایی این بیماری می باشد.

در یک مطالعه مداخله ای که بر 119 بیمار مبتلا به بیماری پمفیگوس ولگاریس انجام پذیرفت. پس از شروع درمان با رژیم مشترک پردنیزولون و آزاتیوپرین بیماران به مدت حداقل یک سال تحت پی گیری قرار گرفتند. ارتباط فاکتورهای دموگرافیک و شاخص های بیماری با پیش آگهی شامل میزان مرگ و میر، عود ماژور، عود مینور و مدت رمیسیون اولیه بیماری بررسی شد

100 نفر از بیماران (1/84%) برای مدت بیش از یکسال پی گیری شده بودند، که در مدت پی گیری موردی از مرگ و میر وجود نداشت. در مدت پی گیری، 28 بیمار (5/23%) دچار عود ماژور و 65(6/54%) بیمار دچار عود مینور شده بودند. فراوانی عود ماژور در بیمارانی که درمان آنها با فاصله شش ماه یا کمتر شروع شده بود در مقایسه با دیگر بیماران کمتر بود 18 نفر (8/17%) در برابر 12 نفر (4/41%). مدت رمیسیون اولیه در اغلب بیماران 77(7/64%) نفر بیش از یک سال بود و این زمان به ترتیب دربیماران با ضایعات پوستی بیش از 10 عدد در هنگام بستری طولانی تر و در بیماران مسن (سن<50 سال) کوتاه تربود.

سن بالا، جنس مرد، فاصله زمانی بیش از شش ماه بین تشخیص بیماری تا شروع درمان و ضایعات پوستی بیش از 10 عدد در هنگام بستری با پیش آگهی بدتر بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس همراهی دارند.