بررسی اثر کربوهیدرات تکمیلی با نمایه گلیسمی متفاوت، قبل از شروع فعالیت ورزشی بر زمان بروز خستگی و توان هوازی ورزشکاران استقامتی

بررسی ها نشان داده اند که مصرف کربوهیدرات طی فعالیت ورزشی موجب بهبود کارآیی ورزشکاران می شود. در این میان نوع کربوهیدرات مصرفی نیز از نظر شاخص گلیسمی از اهمیت ویژه برخوردار است. لذا این مطالعه با هدف تعیین اثر مصرف مقدار مساوی کربوهیدرات با شاخص گلیسمی پایین(عدس)، بالا(سیب زمینی) و گلوکز به عنوان غذای استاندارد، یک ساعت پیش از آغاز تمرین ورزشی بر زمان خستگی، در ورزشکاران مورد مقایسه قرار گرفت. 52 ورزشکار مرد زبده با میانگین سنی 3 ± 7/21 سال، وزن 9 ± 3/69 کیلوگرم و قد 2 ± 4/178 بطور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: 1- دریافت کننده محلول گلوکز 10 درصد 2- گروه شاهد (دریافت کننده 250 میلی لیتر آب) 3- دریافت کننده عدسی 4- دریافت کننده پوره سیب زمینی. در آغاز 2 میلی لیتر خون وریدی از افراد گرفته شد. یک ساعت پس از مداخله، آزمون فعالیت بدنی به مدت حداکثر 18 دقیقه و به صورت راه رفتن بر روی نوار گردان (Tread mill) مطابق برنامه آزمون ورزشی Bruce و با شدت 70% VO2max توسط ورزشکاران مورد بررسی انجام گرفت. پیش از آزمون ورزشی (یک ساعت بعد از مداخله) و سپس 20 تا 30 دقیقه پس از آزمون، مجددا 2 میلی لیتر خون جهت تعیین میزان گلوکز از افراد مورد بررسی گرفته شد. این بررسی نشان می دهد که بین سطح قند خون زمان پایان فعالیت ورزشی در گروه 3 و گروه شاهد اختلاف معنی داری وجود دارد (001/0p<) در حالیکه بین مقدار قند خون سایر گروه ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد. همچنین در هر یک از گروه ها غلظت قند خون قبل و بعد از آزمون فعالیت بدنی اختلاف معنی داری را نشان نداد ولی در مقایسه با سایر گروه ها در گروه 3سطح قند خون در حد بالا حفظ گردید، 05/0 p<. مقایسه مدت دوام فعالیت بدنی بین گروه دریافت کننده عدس با گروه های: شاهد، سیب زمینی و گلوکز اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0 p <)، در حالیکه این مقایسه بین گروه های گلوکز، سیب زمینی و شاهد معنی دار نبود. در رابطه با تغییرات VO2max در گروه های عدس، سیب زمینی، گلوکز و شاهد به جز تفاوت معنی دار بین گروه دریافت کننده عدس با گروه گلوکز و شاهد (02/0 p <)، تفاوت معنی داری بین سایر گروه ها دیده نشد. این مطالعه نشان می دهد که مصرف غذای حاوی کربوهیدرات با نمایه گلیسمی پایین پیش از آغاز فعالیت ورزشی استقامتی با حفظ مقدار قند خون در طی فعالیت ورزشی موجب به تاخیر افتادن زمان بروز خستگی و افزایش مدت و دوام فعالیت و در نتیجه افزایش ظرفیت استقامتی می شود.