بهینه یابی دکل های انتقال نیرو به کمک الگوریتم ژنتیک و شبکه های عصبی

دکل های انتقال نیرو از اجزای مهم و اصلی خطوط انتقال نیرو هستند که در برق رسانی نقش مهمی را ایفا می کنند. دکل های انتقال نیرو ضمن این که عهده دار نگه داری هادی ها در فاصله ی معینی از زمین هستند، باید قادر به تحمل نیروهای مکانیکی وارده بر خود در بدترین شرایط محیطی و جوی باشند. با توجه به تعدد اعضای این سازه ها و هزینه ی بالای هریک، هم از نظر مصالح و هم اجرا، بهینه سازی آنها می تواند بسیار حائز اهمیت باشد. این سازه ها معمولا تحت اثر ترکیب بارگذاری های متعدد قرار گرفته و در روند بهینه سازی با تحلیل های متعدد روبه رو خواهیم بود. در این گزارش از الگوریتم ژنتیک برای بهینه سازی استفاده شده است. یکی از مشکلات موجود در استفاده از الگوریتم ژنتیک برای بهینه یابی سازه ها این است که باید به ازای هر رشته، هر نسل از یک برنامه ی تحلیل گر محاسبات مربوط را انجام دهد. چنین امری مستلزم معکوس سازی ماتریس ها است. در بررسی دکل ها دیده شد که با زیادشدن اعضا و نیز در شرایطی که بهینه یابی هندسه ی دکل نیز مد نظر باشد، هم گرایی این روش بسیار کند است. در این شرایط از ترکیب شبکه های عصبی و الگوریتم ژنتیک استفاده شده است. به این ترتیب که وظیفه ی قسمتی از تحلیل دکل به عهده ی شبکه است. استفاده از شبکه در کنار ژنتیک سرعت هم گرایی را بسیار بالا می برد. الگوریتم ژنتیک نیز چندجمعیتی انتخاب شده است. به طور خلاصه هدف از این نوشتار تاثیر به کارگیری شبکه و عدم استفاده از آن و نیز مقایسه تاثیر استفاده از ژنتیک چندجمعیتی است.