تاثیر وضعیت دمر بر اکسیژناسیون بیماران تحت تهویه مکانیکی

یکی از وظایف پرستاران در امر مراقبت بیماران، تغییر وضعیت بیمار به طور مرتب می باشد. بیماران تحت تهویه مکانیکی به دلیل اتصال به انواع لوله ها و مسیرهای وریدی و شریانی معمولا در بخش های ویژه در وضعیت های خوابیده به پشت یا به پهلو قرار داده می شوند، از طرفی راحت بودن مراقبت پرستاری در وضعیت طاقباز ممکن است کارکنان پرستاری را به ثابت نگه داشتن بیماران برای مدت طولانی ترغیب نماید. بسیاری از مطالعات به تاثیر مثبت وضعیت دمر بر اکسیژناسیون و تهویه اشاره می نمایند، اگر چه پاره ای تحقیقات نیز از عدم تاثیر آن بر وضعیت اکسیژناسیون یاد می کنند. لذا مطالعه حاضر با هدف شناخت تاثیر وضعیت دمر بر اکسیژناسیون بیماران تحت تهویه مکانیکی صورت گرفته است.
این مطالعه از نوع نیمه تجربی می باشد. تعداد 36 بیمار مبتلا به نارسایی تنفسی حاد تحت تهویه مکانیکی بستری در بیمارستان شریعتی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1386 که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به عنوان نمونه انتخاب شدند. نمونه گیری به صورت آسان و در دسترس انجام گرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه و برگه ثبت اطلاعات اکسیژناسیون بود. بیماران ابتدا به مدت 30 و 120دقیقه در وضعیت خوابیده به پشت قرار می گرفتند و از نظر گازهای خون شریانی بررسی می شدند. سپس به وضعیت دمر برگردانده می شدند و تغییرات گازهای خون شریانی در پایان 30 دقیقه و پایان 120 دقیقه در وضعیت دمر اندازه گیری می شد. اطلاعات پس از جمع آوری با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (میانگین، انحراف معیار، آزمون تی زوج) و نیز نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج پژوهش نشان داد که میان وضعیت دمر و میزان spo2 و sao2 در زمان های 30 و 120 دقیقه ارتباط معنادار آماری (001/0p<) وجود دارد.
اعمال وضعیت دمر به مدت 30 و 120 دقیقه تاثیر مثبت بر اکسیژناسیون دارد. لذا استفاده از این روش در مراقبت های پرستاری توصیه می شود.