بررسی تاثیر نوع سطح اتکا و نوع موضوع توجه بر تعادل مردان سالمند با سابقه افتادن

دستورات کلامی مربوط به نحوه هدایت توجه به حرکت یا پیامدهای آن بر اجرا و یادگیری مهارتهای حرکتی اثرگذار است. این اثرگذاری با افزایش دشواری تکلیف الگویی متفاوت می یابد. هدف بررسی حاضر آن است که اثرات نوع سطح اتکا را بر میزان تاثیرگذاری موضع توجه بیازماید.
28 نفر سالمند 65 سال و بالاتر که در یک سال گذشته حداقل سابقه یکبار افتادن را داشته و ملاک های ورود به پژوهش را دارا بودند، از فرهنگسرای سالمند بطور نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به محل آزمایش واقع در بخش کاردرمانی هلال احمر جمهوری اسلامی ایران انتقال داده شدند.
در این پژوهش که بصورت طرح دو عاملی درون گروهی با اندازهگیری های تکرارشونده انجام گرفت، پس از اخذ رضایت نامه کتبی، هر شرکتکننده به ترتیب در 6 وضعیت آزمون یعنی ابتدا در سطح اتکای ثابت و سپس سطح اتکای متحرک و نیز در ابتدا حالت پای های (بدون موضع توجه)، سپس موضع درونی توجه و در آخر موضع بیرونی توجه قرار گرفته و نمره تعادل آنها که توسط دستگاه تعادلسنج نوروکام حاصل میشد، ثبت گردید.
افزایش دشواری تکلیف یعنی تغییر سطح اتکاء از ثابت به متحرک بطور کلی سطح عملکرد را پایین آورد. اما بیشترین میزان افت عملکرد در حالت موضع درونی توجه / سطح اتکای متحرک و کمترین میزان افت دوطرفه مشخصشد ANOVA عملکرد در حالت موضع توجه بیرونی / سطح اتکای متحرک دیده شد. با آزمون (P< که نوع سطح اتکا و نوع موضع توجه اثر متقابل معناداری باهمدیگر دارند. (0،001 بخشی از این یافته ها، نتایج مطالعات پیشین را تایید می نمود. نتیجه جالب توجه آن بود که ارائه نکردن دستور کلامی نسبت به ارائه دستور کلامی موضع توجه درونی بهتر است.میزان اثر ارائه دستور کلامی موضع توجه بیرونی در شرایط دشواری تکلیف، بارزتر بوده و اثرات مثبت بیشتری نسبت به حالتهای دیگر موضع توجه،بر روی کیفیت حفظ تعادل می گذارد.