بررسی فراوانی مال اکلوژن های دندانی - فکی در افراد مبتلا به اختلالات مفصل گیجگاهی فکی مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی اهواز در سال 85

اختلالات گیجگاهی فکی یا TMD (Temporomandibular disorders) واژه ای کلی است و به مشکلات کلینیکی که عضلات جونده، مفصل گیجگاهی فکی یا هر دو را درگیر می کند اطلاق می شود. میزان شیوع TMD در جوامع مختلف بین 12 تا 20 درصد و با احتساب علائم ساب کلینیکال تا 65 درصد برآورد شده است. سن شایع اختلالات گیجگاهی فکی نیز بین 20 تا 40 سالگی گزارش گردیده است. شیوع این ناراحتی در زنان بیش از مردان است. در بعضی از مطالعات، ارتباط بین درمان های ارتودنسی و اختلالات مفصل گیجگاهی فکی بررسی شده است، ولی نتایج مطالعات درمان ارتودنسی را به عنوان عاملی برای گسترش عوارض اختلالات گیجگاهی فکی معرفی نکرده است. هدف از این مطالعه، تعیین فراوانی انواع مال اکلوژن در بیماران مبتلا به TMD و ارتباط بین آن ها در بیماران مبتلا به TMD مراجعه کننده به کلینیک دانشکده دندانپزشکی اهواز بود.
این تحقیق مقطعی توصیفی با استفاده از مصاحبه و مشاهده روی 216 بیمار 20 تا 60 سال (با میانگین سنی 9/31) سال مبتلا به اختلالات گیجگاهی فکی انجام شد. برای تعیین ارتباط میان مال اکلوژن و TMD از برنامه نرم افزاری SPSS و تست مقایسه نسبت ها استفاده شد.
شیوع TMD در زنان 76/59 درصد، در مردان 3/40 درصد و در گروه سنی 30-20 سال 9/50 درصد بدست آمد. شایعترین علامت TMD صداهای مفصلی(1/61درصد) و نادرترین آن محدودیت در حرکات طرفی فک (7/3درصد) بود. 7/15درصد افراد دارای اکلوژن نرمال، 8/58درصد مال اکلوژن CL I، 8/9درصد مال اکلوژن CL II d1، 5/11درصد مال اکلوژن CL II d2، 2/4درصد مال اکلوژن CL III،6/10درصد کراس بایت،3/8 درصد این بایت، 8 /40درصد اورجت غیر نرمال،1/30درصد اوربایت غیر نرمال و 8/59درصد کرودینگ بودند. فراوانی اپن بایت خلفی و اوربایت کاهش یافته در TMD قابل توجه و معنا دار است(001/0 P=) ولی در مورد سایر انواع مال اکلوژن و TMD رابطه ای یافت نشد.
شیوع TMD در اهواز در زنان بیش از مردان و شایعترین سن شیوع نیز 30-20 سال بود. همچنین شایعترین علامت TMD صداهای مفصلی و نادرترین علامت محدودیت در حرکات طرفی استخوان فک بود.