تعیین تاثیر هسپریدین بر اختلال عملکردی قلب ناشی از دیابت نوع 1 در موش های صحرایی

فلاونوئیدها ترکیبات پلی فنلی هستند که قادر به از بین بردن مستقیم رادیکال های آزاد هستند. از این رو، این ترکیبات خاصیت آنتی کسیدانی قابل توجهی دارند. مطالعات مختلف نشان می دهند که مصرف این ترکیبات می تواند مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی را کاهش دهد. نارسایی قلبی یکی از علل اصلی مرگ و میر بیماران مبتلا به دیابت می باشد. تصور می شود که دیابت می تواند به طور مستقیم اثرات مخربی بر قلب داشته و نارسایی قلبی را موجب شود، که در اصطلاح به این عارضه کاردیومیوپاتی دیابتی اطلاق می شود. شواهد فراوانی دال بر نقش استرس اکسیداتیو به عنوان یک عامل پاتوژنز مهم در بروز عوارض وابسته به دیابت، ازجمله کاردیومیوپاتی دیابتی، وجود دارد. در پژوهش حاضر، اثر هسپریدین که یک آنتی اکسیدان فلاونوئیدی است، بر روی کاردیومیوپاتی دیابتی در مدل آزمایشگاهی دیابت نوع 1 مورد بررسی قرار گرفت.
این مطالعه یک پژوهش تجربی است که در سال1386 در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بر روی 40 سر موش صحرایی انجام شد. از تجویز داخل صفاقی استرپتوزوسین(60 میلی گرم بر کیلوگرم) برای ایجاد دیابت نوع 1 استفاده شد. هسپریدین (500 میلی گرم بر کیلوگرم) به صورت خوراکی به مدت 2 ماه تجویز شد. پس از این مدت، به منظور بررسی عملکرد انقباضی قلب، پس از طی شدن زمان مذکور، قلب حیوان جدا شده و به دستگاه قلب ایزوله لنگندورف منتقل شده، فشار بطن چپ و سرعت تغییرات فشار در هنگام سیستول و دیاستول ثبت و محاسبه شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرف با پس آزمون ال اس دی تجزیه و تحلیل گردید.
دیابت موجب کاهش فشار سیستولی بطن چپ و نیز کاهش سرعت تغییرات فشار در هنگام سیستول و دیاستول به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل شد(05/0p<). در حیوانات دیابتی، تجویز هسپریدین بهبود معنی دار تمامی پارامترهای اندازه گیری شده را به دنبال داشت(01/0p<).
این نتایج نشان می دهد که هسپریدین می تواند موجب بهبود و پیشگیری از کاردیومایوپاتی دیابتی گردد.