طراحی الگوی قانونگذاری نیروی انسانی بخش بهداشت و درمان ایران

از دیرباز لزوم پرداختن به قوانین حاکم بر نیروی انسانی بخش بهداشت و درمان از دیدگاه سیاست گذاران و تصمیم گیران بخش بهداشت و درمان از اهمیت خاص برخوردار بوده؛ مع الوصف تا کنون این مهم مورد عنایت قرار نگرفته است.در همین راستا هدف از انجام این پژوهش ارایه الگوی مکانیزم قانونگذاری نیروی انسانی بخش بهداشت و درمان قرار گرفت.
این مطالعه به صورت توصیفی - تطبیقی انجام شده است. در این پژوهش مطالعات کتابخانه ای به روش میدانی صورت گرفت و حاصل این پژوهش می تواند به صورت کاربردی مورد استفاده قانونگذاران کشور به ویژه بخش بهداشت و درمان قرار گیرد.
در این تحقیق به 5 متغیر در مکانیزم قانونگذاری در کشورهای مختلف و ایران پرداخته شده که شامل: متغیر مراجع ابتکار قانون، نهادها و مراجع قانونگذاری، شیوه های تشخیص مسایل مورد نیاز قانونگذاری، مراجع و نهادهای ناظر بر مصوبات مجالس قانونگذاری، روش های نظارتی قوه مقننه در اجرای قوانین و سیاست ها می باشد.
به نظر می رسد که بازنگری و تجدید ساختار فعلی قانونگذاری مربوط به نیروی انسانی بخش بهداشت و درمان بر اساس تحلیل وضع موجود می تواند به تدوین قوانین به صورت مناسب تری بیانجامد، به طوری که با نیازمندی های نیروی انسانی بهداشت و درمان کشور منطبق تر باشد.