آسیب بینایی و فرایند تحول کودکان از تولد تا دوازده سالگی: یک مطالعه مروری

سیستم بینایی اطلاعات خودبخودی و فوری از فضای خارجی در زمینه های عمق، دوام شیء، شفافیت، ثبات و رنگ فراهم می کند. در صورت بروز آسیب بینایی، فرد ناچار می شود بخشی از اطلاعات مورد نیاز خود را از طریق سایر حواس بویژه لامسه و شنوایی بدست بیاورد. آسیب بینایی برتحول ادراکی، حرکتی، شناختی، اجتماعی و رفتارهای بین شخصی افراد تاثیر می گذارد در این مطالعه هدف این بوده که با توجه به نتایج پژوهشهای مختلف وضعیت تحولی و آموزشی افراد با آسیب بینایی در زمینه هایی مثل تمیز حسی، رشد حرکات درشت، تعامل اجتماعی، مهارتهای روزمره زندگی، جهت یابی و تحرک و آمادگی تحصیلی با افراد عادی مقایسه و میزان تفاوتها و شباهتها بررسی شود مقایسه در دو بخش صورت گرفته که بخش اول نتایج و نقد و بررسی پژوهشهای مختلف مرتبط با افراد با آسیب بینایی از بدو تولد تا شروع مدرسه را در برمی گیرد و در بخش دوم ضمن ارائه نتایج پژوهشهای مختلف مرتبط با سنین شش تا دوازده سالگی به نقد و بررسی آنها پرداخته شده است. هم چنین در این مقاله نیازهای کودکان و دانش آموزان با آسیب بینایی و خانواده هایشان متناسب با نتایج پژوهشها مورد توجه بوده و روش های برخورد مناسب با چنین کودکانی در قالب توصیه های تربیتی آورده شده و برای پژوهشهای آتی هم فرضیاتی مطرح شده است.