مفسران معاصر و پیوند معنایی سوره های قرآن

پیوند معنایی سوره های قرآن، در میان مفسران معاصر، از اقبال نسبی برخوردار بوده و هست. در زمره این مفسران، نامورانی چونان شیخ محمد عبده، رشید رضا، مراغی، صابونی، سید قطب، عزت دروزه، سعید حوی، ثنوی، فراحی، اصلاحی، طباطبایی، جوادی آملی و... را می توان مشاهده کرد.
عوامل گوناگونی در این رویکرد که البته در پیشینه تفسیری بی سابقه نبود تاثیر گذار بود: در میان این زمینه های ذهنی اجتماعی، شاید نکات زیر برجسته می نماید:*پراکنده نمایی قرآن، دستاویزی برای برخی مستشرقان بود و هست تا به اظهاراتی چونان فاقد تجانس، انسجام، و... از قرآن یاد کنند و وجوه اعجاز بیانی کلام خداوند را با چالش مواجه سازند.
مفسران معاصر، که دغدغه پاسخ به شبهات نو را داشته و دارند، با پی گیری نظریه وحدت موضوعی در هر سوره، تلاش ورزیدند که هم در منظر نظری و هم در تطبیقات تفسیری، از موضوع و رویکرد واحد در هر سوره به دفاع برخیزند و با این موضع از سؤال و شبهه یاد شده پاسخ دهند.
*گرایش ها و رویکردهای نظام واره و سیستماتیک به قرآن، پایگاه دیگری برای نظریه وحدت موضوعی سوره های قرآن بود. این که معارف قرآن که در هزاران آیه گرد آمده اند در یک نظم واره درونی قرار داشته، کهکشان معارف وحی، چونان حقایق هستی، در مدارهای مشخص حرکت می کنند. این مبنای اندیشگی، موجب پاره ای از رویکردهای تفسیری شد. از جمله می توان اقبال به نظریه وحدت موضوعی سوره های قرآن را اشارت داشت.