بررسی فراوانی کندروکلسینوز زانو در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو مراجعه کننده به درمانگاه های روماتولوژی دانشگاه علوم پزشکی ایران(سال 80-1379)

در این مطالعه توصیفی با هدف تعیین فراوانی کندروکلسینوز زانو در مبتلایان به آرتروز زانو که به درمانگاه های روماتولوژی مراجعه کرده بودند و سن بالای 40 سال داشتند انجام شد. طی این بررسی 65 بیمار مبتلا به آرتروز زانو با متوسط سنی 30/59 سال (1206/9=SD) و محدوده سنی 81-42 سال به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند که 56 نفر آنها زن و 9 نفر دیگر مرد بودند. در بین این بیماران 23/9]01/19-46/3: (CI)Confidence interval [مبتلا به کندروکلسینوز بودند که همگی سن بالای 60 سال داشتند و در مرحله (grade)4 کلاس بندی کلگرن لارنس (Kellgren-Lawrence) قرار گرفته بودند. به عبارت دیگر شیوع کندروکلسینوز در این افراد در سن بالای 60 سال حدود 35/19(47/37-45/7: CI) بود که این یافته ها مطرح کننده افزایش شیوع کندروکلسینوز با افزایش سن و افزایش شدت آرتروز می باشد. از 65 بیمار، 6/84(36/92-5/73 CI: آرتروز پیشرفته داشتند که در این گروه 69/7(17-5/2 CI:) آنها دارای کیستهای استخوانی نیز بودند. نسبت بیماران زن به مرد 2/6 به 1 بود که این به نفع شیوع بیشتر آرتروز در زنها است اما این نسبت در بین مبتلایان به کندروکلسینوز 2 به 1 بود که به نفع بیشتر بودن کندروکلسینوز در مردها در این بررسی می باشد. افزایش وزن و چاقی در 7/87(5/94-2/77: CI) بیماران مبتلا به آرتروز دیده شد. از 6 بیمار مبتلا به کندروکلسینوز 2 نفر وزن طبیعی و 2 نفر افزایش وزن داشتند و 2 نفر چاق بودند. از کل بیماران مبتلا به آرتروز 7 نفر یعنی 77/10(9/20-4/4: CI) سیگار می کشیدند اما هیچ کدام از مبتلایان به کندروکلسینوز مصرف سیگار نداشتند. 5/61(3/73-6/48 CI:) از بیماران مبتلا به آرتروز دارای نود (node) بوشارد، هبردن یا هر دوی آنها بودند که این به نفع شایعتر بودن آنها در آرتروز اولیه می باشد. اغلب بیماران یعنی 15/66(43/77-35/53 CI:) آنها کاهش فضای مفصلی تیبیوفمورال داخلی را بطور ایزوله داشتند.