تخمین رطوبت قابل دسترس خاک های رسی با استفاده از توابع انتقالی

اندازه گیری رطوبت قابل دسترس در خاک های با بافت رسی به علت هزینه زیاد و زمان بری آن اغلب با مشکل مواجه است. در این پژوهش امکان تخمین این پارامتر با اهمیت توسط خصوصیاتی از خاک که به آسانی قابل اندازه گیری هستند و به طور عمومی در مطالعات خاکشناسی ثبت می شوند، مورد بررسی قرار گرفته است. خاک های مورد مطالعه، خاک های با بافت رسی هستند و درصد رس، شن، سیلت، وزن مخصوص ظاهری و درصد کربن آلی به عنوان متغیرهای مستقل این مطالعه محسوب می شوند. در این مطالعه از دو سری داده خاکشناسی استفاده شد. سری اول، شامل 34 نمونه، برای رگرسیون خطی چندگانه به منظور ایجاد رابطه ای بین رطوبت قابل دسترس با پنج ویژگی مستقل ذکر شده و سری دوم (شامل 10 نمونه) برای آزمون نتایج و تعیین دقت معادلات رگرسیونی به دست آمده بودند. مدل ریاضی به دست آمده به صورت (%) AWC = - 5.398 + 0.898 %Clay ارایه می شود که این فرمول در سطح r2 = 0.874معنی دار است. نتایج نشان می دهد که درصد رس بیشترین همبستگی را با رطوبت قابل دسترس دارد و با افزایش درصد رس، میزان رطوبت قابل دسترس افزایش می یابد. دلیل این امر افزایش خلل وفرج ریز خاک و نگهداری بیشتر رطوبت در بین ذرات رس است. هم چنین همبستگی بین مقادیر اندازه گیری شده و مقادیر تخمین زده شده رطوبت قابل دسترس (r2= 0.751) در سطح یک درصد معنی دار بوده است.