تصمیم پذیری سیستم های هوشمند

الگوسازی از ذهن و ارائه مدلی که قابلیت های پیچیده ذهن را داشته باشد یکی از افق های توانمندی بشر است. اگرچه عمده تلاش ها در این زمینه بیش تر از نیم قرن سابقه ندارد و با دستاوردهای مسحورکننده خود یکی از پدیده های شگفتی ساز شده است، اما هر چه این رویا رنگ واقعیت بیش تری به خود می گیرد مشکلات بزرگ تری را بر سر راه نظریه پردازان هوش مصنوعی قرار می دهد. دو مسئله عمده ای که در این زمینه در مقاله حاضر بررسی خواهد شد عبارت اند از: الف - آیا سیستم های هوشمند قادر خواهند بود هر مسئله ای را حل کنند؟؛ ب _ آیا می توان رابطه ای میان این مسئله و تصمیم ناپذیری منطق محمولات مرتبه اول برقرار کرد؟؛ که هریک از آنها در درون خود شامل مسائل جزئی تری هستند که به طورخلاصه عبارت اند از: 1 – چه سیستمی را می توان سیستم هوشمند نامید؟؛ و 2 – نحوه حل مسئله در سیستم هوشمند به چه صورتی است؟؛ و 3 – چه سسیستمی را تصمیم پذیر گویند؟
فرضیه های مطرح شده در این مقاله نیز بدین قرارند:الف – سیستم های هوشمند از رویه ای الگوریتمی تبعیت می کنند. اگر بتوان مسئله ای یافت که الگوریتم پذیر نباشد، می توان نتیجه گرفت آن مسئله برای سیستم هوشمند حل ناپذیر است. ب - حل مسائل در هر سیستم هوشمندی متاثر از منطق حاکم بر آن است؛ بنابراین، عدم حل برخی از مسائل توسط سیستم منعکس کننده ناتوانی منطق (محمولات) در ارائه الگوریتمی متناهی برای برخی از فرمول هاست تا مشخص کند آیا آن فرمول ها معتبرند یا خیر.