دگردیسی نمادها در شعر معاصر
نمادها این قابلیت و توانایی را دارند که در مسیر زمان و تاریخ تغییر کرده، دچار پوست اندازی معنایی شوند. گرایش های نمادین و سمبلیک در حوزه ادبیات معاصر، علاوه بر اوضاع استبدادی و حکومت های دیکتاتوری و احتیاط و ترس از سانسورهای رسانه ای، و دگرگونی سبکی، ماحصل دقت و تلاش برای غنای جوهر هنری- ابهام- و همچنین شرکت دادن خواننده در امر خواندن و آفرینش ادبی، جهت لذت بیشتر است.
شاعرانی که از استقلال فکری و توانایی ابتکار بهره مند هستند نمادها را مواظبت کرده، آنها را از ابتذال و روزمره گی و حتی مرگ نجات می دهند. نیما و در به «طبیعی بودن» و «تناسب» پیروان نظریه ادبی او با تکیه بر دو واژه کارگیری نمادها، سعی داشته اند تا نمادهای تکراری، کهنه و مرده شعر کلاسیک را در معناهای نو به کار گیرند تا علاوه بر عمق بخشیدن به شعر، نظریه سبکیخود را نیز غنی کنند. تعدادی از نمادها را می توان به دلیل ماهیت و ارزش ذاتی ناشی از قدمت یا معنا پذیری بیشتر و همچنین عملکرد موثر در سطح انواع هنر، ابر نماد خواند؛ چرا که قرار گرفتن روی مسیر درست معنا یابی اثر ادبی در گرو، «دیوار»، «شب»، «باد»، «آب». درک و تلقی درست از این ابرنمادها است و... از این گونه هستند که در شعر معاصر فراوان به کار رفته اند. چگونگی «آینه» دگردیسی معنایی این ابرنمادها در حوزه شعر معاصر سوالی است که در این مقاله بررسی می شود.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.