تغییرات ایزوتوپی گوگرد، کربن و اکسیژن در سولفید و کربنات در محدوده طلای ارغش، جنوب باختر نیشابور، شمال خاور ایران

محدوده طلای ارغش شامل پنج سامانه رگه ای طلا دار (Au-I تا Au-V) و یک رگه آنتیموان دار است. سنگ میزبان این رگه ها، سنگ های آتشفشانی اسیدی تا حدواسط، توف، گرانیت و دیوریت است. پیریت کانی سولفیدی اصلی و شامل چهار نسل مختلف Py-I) تا (Py-IVاست. مقادیر δ34S پیریت ها در تجزیه های ماده کل، شامل یک گروه بسیار غنی از 34S (:δ34S 9/3+ تا 8/21+ در هزار) و یک گروه کمی غنی تا کمی تهی شده از 34S (:δ34S 5/1+ تا 3/4- در هزار) است. برای تعیین ویژگی ایزوتوپی نسل های مختلف پیریت ها تجزیه های ریز کاو(پروب) لیزری صورت گرفت. پیریت های نسل اول تا سوم گستره به نسبت کوچکی از δ34S (:δ34S 5/8- تا 1/0+ در هزار) نشان می دهند که می تواند نشانگر منشا ماگمایی برای گوگرد باشد. پیریت های نسل چهارم بسیار غنی از 34S هستند (9/8+ تا 7/23+ در هزار) که حاکی از تامین گوگرد از یک منشا غنی از 34S مانند تبخیری ها است. مقادیر بالای δ34S در پیریت نسل چهارم مسئول مقادیر مثبت δ34S در تجزیه های ماده کل هستند.
مقادیر δ34S دو نمونه استیبنیت از کانسنگ آنتیموان (4/14- تا 8/18- در هزار) می تواند مربوط به منشا متفاوت گوگرد و احتمالا آنتیموان و/یا تغییرات شدید در شرایط فیزیکوشیمیایی سیال در هنگام نهشت کانسنگ باشد. پی سنگ رسوبی- دگرگونی می تواند تامین کننده گوگرد و آنتیموان باشد. مقادیر δ13CPDB حدود 1 در هزار نمونه های کلسیت، نشان دهنده منشا رسوبی کربن است. واحدها و میان لایه های کربناتی می توانند منشا مناسبی برای کربن باشند. داده های ایزوتوپ های پایدار نشان می دهد که سیال های گرمابی تاریخچه پیچیده ای از برهم کنش سیال/سنگ را پشت سر گذاشته اند.