نسبت غلظت سرمی RANKL:OPG به عنوان بیومارکر جدید بیماری های قلبی-عروقی

امروزه نیاز شدیدی برای تشخیص بیماران مبتلا به بیماری آترواسکلروز پیشرونده که در خطر حوادث قلبی عروقی آتی قرار دارند، احساس می شود. به طور ایده آل، افزایش اطلاعات ما در ارتباط با مکانیسم ناپایداری پلاک آترواسکلروز باید به پیشرفتهای بالینی منجر گردد. رویکرد سیستمیک برای کشف بیومارکرهای سرمی که بتوانند در تشخیص بیمارانی که در خطر حوادث قلبی-عروقی آینده هستند، کاربرد داشته باشند، به شدت مورد توجه است. افزایش مارکرهای التهابی نظیر hs-CRP، وضعیت آینده بیماران دارای سندرمهای کرونری حاد را پیش بینی می کند. استئوپروتگرین (OPG) پروتئینی است که از باز جذب اضافی استخوان بوسیله اتصال به لیگاند فعال کننده گیرنده هسته ای κB (RANKL) و درنتیجه جلوگیری از اتصال آن به گیرنده مربوطه، ممانعت به عمل می آورد. شواهد زیادی از جمله مطالعات برون تنی، ژنتیک موشها و مطالعات بالینی حاکی از نقش مهم OPG در بیولوژی عزوق می باشند. ولی نتایج متناقضی درمورد ارتباط بین سطح سرمی OPG یا RANKL با بیماری های عروق کرونر قلب بدست آمده است. بر پایه نقش این دو پروتئین در التهاب و تجزیه ماتریکس بین سلولی و این حقیقت که تشکیل پلاک یک فعالیت التهابی است؛ ما در این مقاله فرضیه استفاده از نسبت غلظت سرمی RANKL:OPG به عنوان بیومارکر بیماری های قلبی عروقی را مطرح نموده ایم.