بررسی عملکرد بیماران مبتلا به آسیب مغزی در آزمون دیداری- حرکتی بندرگشتالت در مقایسه با تصاویر MRI مغز آنها با افراد بهنجار

در این پژوهش عملکرد بیماران مبتلا به آسیب مغزی در آزمون دیداری- حرکتی بندرگشتالت در مقایسه با تصاویر رزنانس مغناطیسی(MRI) مغز آنها با افراد بهنجار بررسی شد.
جامعه پژوهش، شامل بیماران دچار آسیب مغزی بستری در بخش جراحی مغز و اعصاب بیمارستان گلستان اهواز در سال 1384 و افراد بهنجار (فاقد آسیب مغزی) بودند. نمونه این پژوهش متشکل از 60 نفر آزمودنی بود که در دو گروه 30 نفری بیماران و افراد بهنجار قرار گرفتند و به صورت نمونه گیری غیر تصادفی ساده انتخاب شده بودند. انتخاب نمونه بهنجار با استفاده از روش همتاسازی آنها با آزمودنی های بیمار انجام شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش را آزمون دیداری- حرکتی بندرگشتالت و تصاویر MRI (Magnetic Resonance Imaging)مغز بیماران تشکیل می دادند. برای تحلیل داده ها، از آزمون تی مستقل و ضریب همبستگی فای استفاده شد.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بین نحوه عملکرد بیماران دچار آسیب مغزی و افراد بهنجار از لحاظ کارکرد مغزی در ترسیم اشکال آزمون بندرگشتالت از نظر تعداد و نوع خطاها با استفاده از آزمون تی گروه مستقل تفاوت های معنا داری وجود داشت. همچنین بین عملکرد بیماران در آزمون بندرگشتالت و نتیجه حاصل از تصاویر MRI مغز آنها همبستگی مثبت و معنا داری مشاهده شد. در تحلیل کیفی پروتکل های بندرگشتالت، نوع خطاهای بیماران با توجه به محل آسیب مغزی در این پژوهش، با نتایج حاصل از پژوهش های پیشین و نتایج حاصل از MRI مغز بیماران مذکور، همخوانی قابل قبولی دارد.
آزمون بندرگشتالت از ارزش تشخیصی مناسبی جهت ارزیابی آسیب مغزی برخوردار می باشد. همچنین میان نتایج حاصل از نحوه عملکرد بیماران دچار آسیب مغزی بر اساس آزمون بندرگشتالت و نتایج حاصل از تصاویر MRI مغز آنها همخوانی وجود دارد.