تاثیر بستن شاخه دیستال وریدی در فیستول شریانی - وریدی پهلو به پهلو بر میزان پایایی یک ساله و عوارض آن

شایع ترین روش دستیابی عروقی برای دیالیز خونی (hemodialysis) فیستول شریانی وریدی است. روش های متعددی برای ایجاد فیستول وجود دارد. تاکنون به منظور دستیبابی به فیستولی با بقای بالاتر و عوارض کم تر، تکنیک های مختلفی ارائه شده است. این مطالعه به بررسی مقایسه ای روشی که در آن ورید دیستال فیستول پهلو به پهلو بسته می شود (distal vein ligation) (DVL) با روش آناستوموز بدون لیگاتور شاخه دیستال می پردازد.
تعداد 120 بیمار با نارسایی کلیه از سال 1379 تا 1382 تحت عمل فیستول گذاری قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. نیمی از بیماران تحت فیستول گذاری با DVL قرار گرفتند و نیمی دیگر فیستول بدون DVL داشتند. محل فیستول ها در 61 مورد در ناحیه انفیه دان تشریحی (snuffbox)، 53 مورد در حفره قدام بازویی(fossa antecubital) و 6 مورد در مچ بود. DVL در 25 مورد از فیستول های انفیه دان تشریحی و در 29 مورد از فیستول های قدام بازویی و در تمام فیستول های ناحیه مچ صورت گرفت. پس از یک سال عوارض و پایایی فیستول ها مورد مقایسه قرار گرفت.
23 نفراز بیماران (16/19 درصد) که در ناحیه انفیه دان تشریحی فیستول با DVL داشتند و نیز 27 نفر از بیمارانی (5/22 درصد) که در همین ناحیه تحت عمل فیستول بدون DVL قرار گرفتند در طی یک سال عارضه ای نداشتند. از 6 بیماری که در ناحیه مچ تحت فیستول گذاری قرار گرفته بودند درطی یک سال یک مورد (8/0 درصد) عارضه دار شده بود. در فیستول های قدام بازویی عوارض در مواردی که همراه با DVL بود در 9 بیمار (8 درصد) و در مواردی که بدون DVL بود در 5 مورد دیده شد (05/0p>). میزان پایایی فیستول در طی یک سال بررسی شد و مواردی که DVL داشتند با مواردی که DVL نداشتند تفاوت معنادار نداشت (05/0p>).
اگرچه به نظر می رسد در آناستوموز پهلو به پهلو بستن ورید دیستال به طور فانکشنال آن را به یک آناستوموز انتهای ورید به پهلوی شریان تبدیل می کند و به این ترتیب با تکنیک آسان تر به روشی کم عارضه تر دست خواهیم یافت، اما در این مطالعه تاثیر DVL در محل های آناتومیک انفیه دان تشریحی و حفره قدام بازویی از لحاظ عوارض و پایایی اختلاف معنادار نداشت.