مقایسه کلینیکی دو روش Semilunar Coronally Positional Flap و Subepithelial Connective Tissue Graft در پوشش سطح عریان ریشه

تا به امروز از روش های جراحی متعددی جهت پوشش سطح ریشه های عریان استفاده گردیده است. در این خصوص روشSubepithelial Connective Tissue Graft (SCTG) به عنوان روشی مؤثر شناخته شده است. از میان جراحی های موکوژنژیوالSemilunar Coronally Positioned Flap (SCPF) تکنیکی ساده جهت پوشش سطح ریشه بوده که در آن نیازی به جراحی دوم جهت برداشتن بافت از کام بیمار نمی باشد. هدف این مطالعه، مقایسه نتایج این دو روش در پوشش سطح ریشه است.
مطالعه بر روی 40 تحلیل لثه باکالی کلاس Miller I (mm2) انجام گرفت. نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه SCTG، SCPF قرار گرفتند. ارتفاع تحلیل (RH)، عرض تحلیل (RW)، عرض بافت کراتینیزه (WKT)، عمق پروبینگ (PD)، حد چسبندگی کلینیکی (CAL)، در ابتدای مطالعه و 1، 3 و 6 ماه پس از جراحی اندازه گیری شدند. اطلاعات حاصله از مطالعه با استفاده از آنالیز آماری «Independent t-test» و«Repeated measure ANOVA» بررسی و مقایسه شدند.
متوسط پوشش ریشه در SCPF و SCTG به ترتیب 88% و 71% بود، پوشش ریشه به ترتیب 55% و 45% موارد به صورت کامل بود. هیچگونه تفاوت آماری آشکاری بین دو گروه از نظر میزان WKT، CAL، PD، RW وجود نداشت (به استثناء WKT که در ماه سوم پس از جراحی در گروه SCPF اندکی بیشتر بود). کاهش RH به طور آشکاری از ماه دوم تا انتهای مطالعه در گروه SCPF مشاهده گردید که در ارتباط با میزان پوشش بیشتر در این گروه می باشد.
براساس یافته های این مطالعه، با توجه به اینکه روش SCPF تکنیکی ساده بوده و در عین حال زیبایی پس از درمان، از نظر بیماران مطلوب می باشد، تجربه درد و ناراحتی از سوی بیمار کمتر است و از موفقیتی بالا برخوردار است در صورتی که لثه از ضخامت کافی برخوردار بوده و عرض لثه کراتینیزه در آن کافی باشد، می تواند به عنوان جایگزین روش SCTG در درمان ضایعات Miller class I به کار رود.