مقایسه فراوانی و عوامل مرتبط با افسردگی در بیماران دیابتی و افراد غیردیابتی

بیماری دیابت به واسطه طبیعت مزمن و عوارض طویل المدت خود که سبب کاهش قدرت سازگاری فرد می گردد، دارای عوارض خلقی است. تحقیقات نشان می دهد که مشکلات روانی اجتماعی و ناتوان کننده هایی نظیر احساس خستگی، کاهش تحریک پذیری، عصبانیت، افسردگی و اضطراب در مبتلایان به دیابت بیش از افراد دیگر جامعه است و شیوع افسردگی در بیماران دیابتی نوع دو، سه برابر نوع یک است. هدف از این مطالعه بررسی فاکتورهای مرتبط با افسردگی در بیماران نوع دو دیابت می باشد و این که آیا عوامل مربوط به افسردگی در بیماران دیابتی از افراد غیر دیابتی متفاوت است یا خیر؟ در این پژوهش تعداد 227 بیمار دیابتی و 151 غیر دیابتی به روش تصادفی مورد مطالعه قرار گرفتند. مقیاس مورد استفاده در بررسی افسردگی آزمون بک و به صورت خود گزارشی بوده است. نمونه های دیابتی پژوهش باید دیابت شناخته شده داشته باشند، درمان حداقل آن ها از 6 ماه قبل آغاز و افسردگی شناخته شده نداشته باشند. اطلاعات دموگرافیکی و عوامل مؤثر بر بروز افسردگی (سن، جنس، طول مدت دیابت و تعداد خانوار) با استفاده از یک پرسشنامه جمع آوری گردید. نمونه ها پس از اولین ملاقات پرسشنامه ها را در مرکز دیابت تکمیل نمودند. گروه غیر دیابتی نیز به صورت تصادفی از بین مراجعین مرکز بهداشت انتخاب شده و پرسشنامه ها را تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل اطلاعات در چند مرحله انجام شد. با استفاده از آمار توصیفی اطلاعاتی در مورد متغیرها به دست آمد و ارتباط بین متغیرها با استفاده از آزمون های آماری فیشر، مجذور کای و من- ویتنی بررسی شد. کلیه تجزیه و تحلیل ها با 05/0P< انجام شد. افسردگی در دیابتی ها شایع تر از غیر دیابتی ها بود (77 درصد در مقابل 37 درصد). آزمون فیشر تفاوت معنی داری بین دو گروه نشان داد. افسردگی شدید در بیماران دیابتی شایع تر بود. زنان و افراد کمتر از 40 سال در هر دو گروه افسردگی بیشتری داشتند لبکن بین وضعیت تاهل، تعداد خانوار، وضعیت مسکن، سن شروع بیماری، درآمد و منبع حمایتی هیچ رابطه معنی داری با افسردگی دیده نشد. افسردگی در بیماران دیابتی نوع دو، دو برابر غیر دیابتی ها می باشد اما عوامل مرتبط با افسردگی در هر دو گروه یکسان است. از بین عوامل، فاکتور سن و جنس نقش بیشتری در بروز افسردگی دارد.