نیتروژن پذیری فولادهای گرمکار 1.2367 و 1.2678 به روش پلاسمائی

در سال های اخیر استفاده از پوشش های محافظ سطحی با هدف افزایش استحکام و مقاومت سایشی فولادهای گرمکار، وسعت چشمگیری پیدا کرده است. فرایند نیتراسیون پلاسمائی از جمله عملیات ترموشیمیایی است که می توان از آن برای افزایش مقاومت به سایش، خستگی و خوردگی این دسته از فولادها استفاده کرد. در این مقاله با هدف بررسی نیتروژن پذیری فولادهای 1.2367 و 1.2678 نمونه هائی از آنها در سیکلهای مختلف و به روش پلاسمائی نیتروره شده اند. به کمک منحنی های سختی و تصاویر میکروسکوپ نوری و الکترونی و همین طور آنالیز عنصری گرفته شده از سطح تا مغز نمونه ها به همراه آنالیز XRD لایه های سطحی، شرایط نفوذ نیتروژن، ضخامت لایه های نیتروره و نوع ترکیبات در این لایه ها مورد بررسی قرار گرفت. با انجام آزمایشات مختلف، مشخص شد که با افزایش درصد عناصر آلیاژی در فولاد 1.2678 علاوه بر افزایش سختی لایه های نیتروره، با کاهش ضریب نفوذ نیتروژن، عمق نفوذ نیتروژن نیز کاهش یافت و افزایش سختی تاثیر چندانی بر ضخامت لایه سفید نداشت.