اثر فرول و طول آن بر مقاومت دندان های ثنایای میانی فک بالا

دندان هایی که درمان ریشه شده اند، نسبت به دندان های زنده استعداد شکستگی بیش تری دارند. یکی از ملاحظات ویژه در ترمیم آنها ایجاد فرول است.
مطالعه به منظور تعیین اثر فرول و طول آن بر مقاومت به شکست دندان های ثنایای میانی انجام شد.
در این مطالعه تجربی که در سال 1385 در دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد،30 دندان ثنایای میانی کشیده شده سالم فک بالا که از نظر ابعاد مشابه بودند، انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه قرار داده شدند. پس از قطع تاج، دندان ها تحت درمان ریشه قرار گرفتند و با شبیه سازی افزایش طول تاج به روش ارتودونتیک، در بلوک های آکریلی ثابت و برای همه آنها پست کور ریختگی ساخته و با سمان فسفات روی سمان شدند. در تراش برای روکش در گروه اول(شاهد) فرول ایجاد نشد. در گروه دوم یک میلی متر و در گروه سوم دو میلی متر فرول تراش داده شد. سپس برای همه نمونه ها روکش پرسلن باند شونده با فلز (PFM) ساخته و با سمان فسفات روی سمان شد. نمونه ها توسط دستگاه Zwick، از سمت پالاتال با زاویه 135 درجه نسبت به محور طولی و با سرعت 5/2 میلی متر در دقیقه، تا لحظه شکستن تحت نیروی استاتیک فشاری قرار گرفتند. نیروی شکست اولیه به عنوان مقاومت در برابر شکست، برحسب نیوتن ثبت شد. داده ها با آزمون آماری کروسکال-والیس تجزیه و تحلیل شدند.
میانگین نیروی شکست در گروه بدون فرول 12/141±44/569، درگروه یک میلی متر فرول 38/114±37/606 و در گروه دو میلی متر فرول 69/61±569 نیوتن محاسبه شد و بین گروه ها تفاوت آماری معنی داری به دست نیامد.
به نظر می رسد ایجاد یک میلی متر فرول و افزایش طول آن به دو میلی متر، در شرایطی که افزایش طول تاج به روش ارتودونتیک لازم باشد، بر مقاومت به شکست دندان های ثنایای میانی فک بالا با پست و کور ریختگی و روکش PFM تاثیر معنی داری نمی گذارد.