شیوع سندرم متابولیک در بزرگسالان اکبرآباد کوار فارس در سال 1387

سندرم متابولیک که سندرم مقاومت به انسولین هم نامیده می شود، مجموعه ای از عوامل خطرساز بیماری های قلبی عروقی و دیابت نوع 2 است. اطلاعات محدودی در مورد شیوع این سندرم در نواحی روستایی ایران وجود دارد.

این مطالعه به روش مقطعی در 1402 فرد (90-19 ساله) از ساکنان این روستا که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده بودند، انجام شد. تشخیص سندرم متابولیک بر اساس معیارهای ATPIII، ATPIII بازنگری شده و IDF انجام شد.

در این مطالعه شیوع کلی سندرم متابولیک بر اساس تعریف ATPIII، 6/25 درصد بود که این میزان براساس تعریف ATPIII بازنگری شده و IDF به ترتیب 29 درصد و 5/30 درصد بود. یافته های مدل رگرسیونی پس از تعدیل اثر عوامل سن، جنس، نمایه ی توده ی بدن، وضعیت تاهل و میزان تحصیلات نشان داد که براساس تعریف ATPIII و ATPIII بازنگری شده بین مردان و زنان از نظر شیوع سندرم متابولیک تفاوت آماری وجود ندارد (2/0P =)، اما بر اساس تعریف IDF، شیوع سندرم متابولیک در زنان 97/1 برابر مردان بود. بر اساس هر سه تعریف پس از تطبیق جنسی به ازای هر یک سال افزایش در سن میزان سندرم متابولیک 05/1 درصد (فاصله ی اطمینان 95%: 06/1-04/1) بیشتر شد از میان عوامل خطرساز سندرم متابولیک بر اساس هر سه تعریف، HDL-C پایین در هر دو جنس شایع ترین بود و اختلاف قندخون ناشتا کمترین شیوع را داشت.

یافته ها بر شیوع بالای سندرم متابولیک در جمعیت روستایی بزرگسال روستای اکبرآباد فارس دلالت دارد. بر مبنای این پژوهش باید در جهت اصلاح عوامل خطرساز سندرم متابولیک کوشید تا از ابتلای افراد پیشگیری شود و سلامت عمومی جامعه ارتقاء یابد.