فراوانی ناقلین استافیلوکوک اورئوس در مبتلایان به پسوریازیس مراجعه کننده به درمانگاه های پوست دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

نقش توکسین های سوپرآنتی ژنیک استافیلوکوک اورئوس در بدترشدن درماتیت آتوپیک مشخص شده است؛ ولی در مورد پسوریازیس هنوز به اثبات نرسیده است. اخیرا بر نقش استافیلوکوک اورئوس در شروع، تداوم، عوارض و مرگ و میر ناشی از پسوریازیس تاکید شده است. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی ناقلین استافیلوکوک اورئوس در مبتلایان به پسوریازیس مراجعه کننده به درمانگاه های پوست دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام گرفت.
100 بیمار مبتلا به پسوریازیس مراجعه کننده به درمانگاه های پوست دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بین سال های 1384 الی 1386 در این مطالعه شرکت داشتند. پس از تهیه 5 نمونه با سواب پنبه ای استریل از بینی راست و چپ، آگزیلای راست و چپ و پرینه، نمونه ها به محیط آگار خونی گوسفند، منتقل گردیده و به مدت 48 ساعت در انکوباتور قرار داده می شدند. یافته ها با استفاده از آزمون های تی و مربع کای یا دقیق فیشر، تجزیه و تحلیل شده و مقدار p کمتر از 05/0، معنی دار تلقی شد.
از 100 بیمار مبتلا به پسوریازیس، 42 نفر زن و 58 نفر مرد بودند و میانگین سنی آنها 1/17±1/41 سال بود. در مجموع 42 نفر (42%) حداقل در یک ناحیه ناقل استافیلوکوک اورئوس بودند. 32، 13 و 11 درصد بیماران به ترتیب در بینی، آگزیلا و پرینه ناقل استافیلوکوک اورئوس بودند. سه بیمار ناقل استافیلوکوک اورئوس در هر سه ناحیه بودند. تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه ناقل و غیر ناقل استافیلوکوک اورئوس از نظر شدت بیماری (بر اساس Psoriasis Area and Severity Index; PASI Score) وجود نداشت.
چنین به نظر می رسد که شدت بیماری پسوریازیس بر اساس وضعیت ناقلی استافیلوکوک اورئوس تحت تاثیر قرار نمی گیرد.