بررسی تحولات مدیریت روستایی در ایران از مشروطیت تا زمان حاضر

هدف این مقاله بررسی تحولات مدیریت روستایی کشور است. گسترش شهرنشینی و افزایش مشکلات آن مانند اسکان غیر رسمی، بیکاری و آلودگی محیط، سکونت در محیط های روستایی را به عنوان یک گزینه مطلوب مطرح ساخته است. با وجود این توسعه روستایی پایدار مستلزم وجود مدیریت روستایی نهادمند و کارآمد با ویژگی هایی مانند منابع سازمانی پایدار و مشارکت اجتماعی است. بررسی تحولات مدیریت روستایی در ایران نشان می دهد که پس از اصلاحات ارضی در دهه 1340 تا اواخر دهه 1370، نهادینگی و پایداری در مدیریت وجود نداشت و سیاست های مدیریت روستایی بسیار متغیر بود. تاسیس دهیاری های خودکفا در روستاها و گسترش سریع آنها از ابتدای دهه 1380 آخرین تحول انجام شده برای ساماندهی مدیریت روستایی است. با این حال استمرار مشکلات ساختاری مانند کمبود سرمایه انسانی، نظام اداری متمرکز و کمبود منابع مالی پایدار، چالش هایی هستند که در صورت بی توجهی می توانند به عنوان موانعی برای مدیریت روستایی کشور عمل کنند.