عنصر «صحنه» در مقامات حریری و حمیدی

مقامات حریری و حمیدی به عنوان دو اثر منثور و ارزشمند، جزء ادبیات داستانی کهن در ادب عربی و ادب فارسی به حساب می آیند.
در این هر دو اثر از شیوه های توصیف و نمایشی برای برقراری ارتباط خواننده داستانها با عناصر داستان نظیر شخصیت ها موقعیت مکانی و زمانی، پایگاه اجتماعی و... بهره گرفته شده است.
عنصر مکانی یا به عبارت دیگر «صحنه»، یکی از عناصر داستانی است که در شناساندن شخصیت ها، حوادث و فضای داستان به خوانندگان نقش مهمی را بر عهده دارد.
نویسندگان این مقامات، به ویژه حریری با تبحر کامل توانسته اند تا از ظرفیت عنصر «صحنه» در داستان های خود استفاده نمایند. مقایسه میان شیوه های بهره برداری حریری و حمیدی از این عنصر، میزان توانمندی هر یک از دو نویسنده، شیوه پرداخت صحنه ها و چگونگی توفیق هر یک را در استفاده از این عناصر برای برقراری ارتباط خواننده با متن داستان آشکار می سازد. به نظر می رسد حریری در توصیف صحنه ها و استفاده از شیوه تلخیص در پرداخت عنصر صحنه از حمیدی موفق تر عمل کرده است.