بررسی اثر ماده پیوندی جانشین استخوان و غشای کلاژنه در ترمیم ساکت دندانی

حفظ حجم استخوان بلافاصله بعد از درآوردن دندان برای موفقیت در قرارگیری ایمپلنت در آن ناحیه لازم می باشد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تغییرات ابعادی و بافت شناسی ساکت دندانی به دنبال خارج نمودن دندان بدون قرار دادن ماده پیوندی و متقابلا همراه با قرار دادن Bio- Oss و غشای کلاژنه در محل ساکت دندانی می باشد.
در این پژوهش کارآزمایی بالینی، 30 بیمار که نیاز به خارج نمودن دندان و قراردادن ایمپلنت داشتند انتخاب شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه شاهد (خارج نمودن دندان بدون قرار دادن ماده پیوندی) و مورد (خارج نمودن دندان و قراردادنBio- Oss در محل) تقسیم شدند. پارامترهای شاخص پلاک، ایندکس لثه ای، خونریزی در موقع پروبینگ، عرض افقی ریج و تغییرات عمودی ریج در دو مقطع زمانی، بلافاصله و 6 ماه بعد از خارج نمودن دندان، بررسی شدند. 6 ماه بعد از درمان، بیوپسی استخوان از محل خارج نمودن دندان انجام شد و تغییرات هیستولوژی مورد بررسی قرار گرفت. در پایان برای آنالیز داده ها از آزمون paired T test و Bon Ferroni استفاده گردید (05/0α <).
تحلیل عرض افقی ریج به طور قابل ملاحظه ای در گروه شاهد نسبت به گروه مورد بیشتر بود. کاهش ارتفاع عمودی ریج در گروه شاهد در سمت باکال 5/1 ± 6/3 و در سمت لینگوال 3 میلی متر و در گروه مورد در سمت باکال 4/1 ± 7/0 و در سمت لینگوال 4/0 میلی متر بود. بیوپسی های گرفته شده از ناحیه پیوند شده در گروه مورد، وجود استخوان ترابکولار، که به خوبی معدنی و ساخته شده بود، را نشان داد. استخوان ساخته شده در گروه شاهد نیز همراه با مقدار کمی از استخوان معدنی بود. بافت همبند موجود در گروه شاهد بیشتر از گروه مورد بود.
حفظ ساکت دندانی با مواد پیوندی همراه با غشای کلاژنی، به میزان قابل توجهی باعث کاهش تحلیل ساکت بعد از خارج نمودن دندان می شود.