بررسی روند بروز خودکشی و عوامل موثر بر آن در مناطق روستایی شهرستان کرمانشاه (طی سال های 1379-1385)

خودکشی یکی از معضلات مهم در بخش سلامت به شمار می آید. در این پژوهش تلاش شد تا روش های مورد استفاده در خودکشی و پیامد حاصله نیز مورد تحلیل قرار گیرد.
این پژوهش با روش توصیفی مقطعی و به صورت گذشته نگر و در مناطق روستایی شهرستان کرمانشاه انجام شد و اطلاعات موردنظر در طی 7 سال (1379-1385) جمع آوری و مورد تحلیل قرار گرفت.
این مطالعه نشان داد که در 7 سال مورد بررسی، تعداد موارد خودکشی 239 مورد و میزان بروز به طور متوسط 22 نفر به ازای هر صد هزار نفر بوده است. از این 239 نفر %68.6 را زنان و %31.4 را مردان تشکیل می داده اند. بیشترین گروه شغلی در زنان، خانم های خانه دار (%98.2) و در مردان، شاغلین حرف کشاورزی و دامداری (%41.3) بوده است. در هر دو جنس، گروه سنی 20 تا 29 سال (%45.2) بیشترین رده سنی بود که اقدام به خودکشی نموده بودند. الگوی فصلی در خودکشی زنان و مردان از هم متفاوت بود به طوری که در زنان بیشترین موارد خودکشی در بهار (%33.5) و در مردان در فصل پاییز (%33.3) روی داده بود. از نظر روش مورد استفاده برای خودکشی در زنان روش غالب، خودسوزی (%65.8) و در مردان مسمومیت و دارآویختن خود (هریک با %29.3) تعیین گردید. از نظر پیامد خودکشی %89.1 موارد منجر به مرگ، %8.8 موارد بهبود یافته، %1.3 موارد منجر به معلولیت شد. به این ترتیب %87.8 زنان و %92.5 مردان شناسایی شده خودکشی موفق داشته اند.
بررسی روند خودکشی در مناطق روستایی شهرستان کرمانشاه نشان داده است که از سال 79 تا سال 85 یک سیر نزولی بر روند خودکشی حاکم بوده است که اجرای برنامه ها و مداخلات بهداشت روان توسط مرکز بهداشت شهرستان می تواند از عوامل دخیل در این امر باشد. بالا بودن میزان بروز خودکشی در روستاهای شهرستان کرمانشاه نسبت به نرخ کشوری خودکشی زنگ خطری برای مسوولین محلی و کشوری است.