ارتباط ابعاد مختلف دعا با سلامت معنوی بیماران تحت درمان با همودیالیز

یکی از زمینه های عمده بیماری ها و مشکلات روانی و عوارض جسمی و اجتماعی احساس پوچی، بیهودگی و تزلزل روحی است که از فقدان بعد معنوی افراد سرچشمه می گیرد. برای همین وقتی سلامت معنوی به طور جدی به خطر بیفتد، فرد دچار اختلالات روحی مثل احساس تنهایی، افسردگی و از دست دادن معنا در زندگی می شود.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی می باشد که به منظور بررسی ارتباط تناوب دعا با سلامت معنوی در بیماران همودیالیزی مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا شهر آمل در سال 1388 انجام گرفت.

نمونه این پژوهش 85 نفر که شرایط مطالعه را داشتند. نمونه گیری به صورت مبتنی بر هدف صورت گرفت. اطلاعات از طریق پرسشنامه تناوب دعا مراویگلیا (2002) و سلامت معنوی پولوتزین و الیسون (1989) جمع آوری شد. سپس بعد وارد نمودن در نرم افزار آماری spss16 توسط آمار توصیفی (جداول، نمودار، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی(کروسکال والیس، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس و آزمون تعقیبی توکی) مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.

در 96% واحدهای پژوهش میزان تناوب دعا در سطح بالا بود. که ابعاد دعا به ترتیب بیشترین درصد 96% آداب دعا، 85% تجربه دعا و 87% نگرش، در سطح بالایی قرار داشتند. سلامت معنوی در بیشترین درصد 75% در سطح بالا بود. همچنین بین تناوب دعا با سلامت معنوی ارتباط معنی داری یافت نشد. (3/0r=) سایر نتایج بین تناوب دعا با تاهل (4/0r=) و سلامت معنوی با سن (01/0 (P<ارتباط معنی داری را نشان داد.

با توجه به فرهنگ غالب مذهبی در جامعه ایرانی و اعتقادات مردم، انتظار تاثیرات مذهبی به عنوان یک منبع سازگاری می رود. لذا ضرورت دارد. کادر بهداشتی در مراقبت از بیماران به بعد معنوی و مذهبی بیماران توجه داشته باشند. تا با اجرای احکام شرعی که امروزه به عنوان مراقبت های مذهبی مطرح است. شاهد تاثیر این گونه مراقبت ها و ایجاد احساس آرامش و تسریع بهبودی در بیماران باشیم.