سخن سردبیر

از چند شماره پیش، سخن سردبیر در باب نسبت لفظ و معنی از نگاه زیبایی شناسی عرفانی و پیشینه و جلوه های آن در ادب فارسی بوده است، در این شماره نیز به اجمال، بعد و لایه ای دیگر از همین مبحث بنیادی پی گرفته می شود و آن، اشاره به اتحاد لفظ و معنی است؛ با این تعبیر که به رغم تفاوت ظاهری جهان معنی با دنیای لفظ و تخالف اولیه آن دو با یکدیگر، از دیدگاه مکتب زیبایی شناسی عرفانی می توان ضمن پذیرش تفاوت در جنس صورت و معنی، آن دو را هم جهت، همراه، هم هدف، همسو و ایفاگر نقش مکمل در ظهور و بروز زیبایی دانست. هر دو در خدمت تعالی کلام و التذاذ آفرینی قرار می گیرند؛ دوگانگی، بینونیت، تعارض و تزاحمی بین آن دو متصور نیست.
بنابراین از نظرگاه زیبایی شناسی عرفانی، منازعاتی از این دست بی معنی می شود و رنگ می بازد که گروهی صورتگرا و فرمالیست و دسته ای معنی گرا باشند و اصالت محتوی را یادآوری کنند.